Naxari Altuna: BLOG || SOCCER442 || el juego del futbol

SOCCER442 el juego del futbol

BLOG - S442

BLOG - AUTOR -> Naxari Altuna

Futbolaz blai
33 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 3 / 2

Image2024-09-22

 

Astelehena, asteartea, asteazkena, osteguna, ostirala, larunbata, igandea… FUTBOLA. Ohitura bilakatzen ari da: futbola egunero, futbola urtaro guztietan. Udan ere bai aurki, kluben Munduko txapelketarekin. Eurokopa, Amerika Kopa eta Mundiala aparte. Ligak abian direla, Afrika eta Asiako Kopa ere bai; kluben arteko txapelketa kontinentalak.

 

   Futbola patxadaz dastatzeko astirik ez dago. Gozoak eta garratzak bide laburra dute, berehala beste katilukada bat datorrelako. Harmailetan izan garen azkenetan, epaileak txistua jo orduko zaleak ziztu bizian etxera. Partida eman duenak patxadaz hausnartzeko eta xehetzeko une egokia da. Futbolarien lana eskertzeko unea ere bai, onean eta ez hain onean. Baina hurrengo partida ate joka da, hiru edo lau egun geroago, eta unean unekoa historia da. Hurrengo hitzordua hain gertu: nekea eta minak nola leundu? Noiz lasai lan egin okerrak zuzentzeko? Gutxitan dago aste garbi bat osagaiak doitzeko. Eta askotan lantalde erdia kanpoan da: Nazioen Liga, Mundialerako sailkatze fasea, lagunarteko partidak…

 

   Txandakatzeen garaia aspaldi iritsi zen. Duela hogei urte. Ordura arte arraroa zen talde bat partida batetik bestera askotan ez errepikatzea. 1etik 11ra buruz jakiten genituen futbolari horien izenak. 99a, 43a eta horrelakoak azaltzen hasi ziren arte. Taldeen hedapena, negozioa atzerrian hedatzeko joera, etxeko txapelketa batzuk basamortura eramanda; eta Amerika aldean ligako partida batzuk jokatzeko nahia. Hori, patronalaren xedea. Baina klubak beraiek dira patronala. Etxekalte. Lesioak, gorabehera fisikoak, ezinbestekoak antza. Kirolaren edo negozioaren parte.

Full Story

Bordeleko memoriak
1 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 2.333 / 3

Image2024/08/01

 

 

Duela aste batzuk Parc Lescure zaharra piztu zen, belodromoa izan zena, Girondins talde ospetsuaren etxea ere bai. Estadioaren ehungarren urteurrena zen. Eta han ziren zaleen futbolari kuttunak. Gazteenek Lizarazu, Zidane, Dugarry, Micoud edo Gourcuff sutsuki agurtu zituzten. Azken hiru hamarkadetako idolo nagusiak. Baina txalorik zirraragarrienak Alain Giressentzat izan ziren, klubaren aro distiratsuko kapitaina; Jean Tigana, haren laguntzaile prestuarentzat; Patrick Battiston eta Marius Tresor atzelari mitikoentzat; Bernard Lacombe, golegile zitala ere gogoan izan zuten; eta Dominique Drospsy, gaixotasun latz batek aurrean eraman zuen atezain maitagarria.

  

   Girondins, Frantziako futbolaren monumentu handia. Parc Lescure estadio bitxira hurbildu den orok zerbait berezia sentitu du han. Futbol zelai gogoangarria izan delako; futbolari handiak hartu dituen agertokia. Espainiako gerrate zibilaren garaian, euskal herritarren babeslekua izan zen. Real Unionen aritutako bi irundar klubaren ikur bilakatu ziren urte haietan: Jaime Manzisidor atzelaria (taldeko kapitaina) eta Santiago Urtizberea, golegile handia. Benito Diaz donostiarra izan zuten entrenatzaile garai hartan. Realeko teknikari ohiaren eskutik profesional bihurtu zen Bordeleko kluba. Eta 1941ean aurreneko titulua irabazi zuen eskapularioa paparrean eraman duen taldea: Frantziako Kopa.

 

Full Story

Aitaren izenean
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 1 / 2

Image2024/04/15

 

Perikorekin egin genuen topo Hondarribiko hondartzako pasealekuan aitak eta biok 2023ko udaberrian. Gure aitaren memoria berpizteko une aproposa. Itzaltzen ari zen, poliki-poliki lausotzen. Baina oroitzapen gogoangarriak tarteka pizten ziren, pasarte gozoren bat gogora ekartzen zuen irudia, keinua, hotsa ikusi edo entzunez gero. Ez nintzen ni gola oihukatzen hasiko kale erdian. Gola ez, “Tooor” (gola, alemanieraz) esango lidake aitak, adarra joaz. Herrenka nenbilen orduan, orkatila bihurrituta; aita makilen laguntzarekin, nik makuluak esku banatan. Biak bidean aurrera, Perikorekin bat egin genuen arte. Alto! “Zer, min hartuta?”, hark. Gure aita barre batean: “Bai, futbolariak bezala, lesionatuta”. Zenbatetan ikusiko zuen Pakito aitak Periko gurdiari tiraka Atotxa zaharrean. Baina ez zen jabetu hura zenik. Memoriak kale egin zion.

 

   “Xabi leku onean dago, Periko”, esan nion. Irribarrea atera zitzaion Alonso zaharrari. Alemania leku egokia zela bagenekien gure aitaren ahotik entzunda. “Alemanak gogorrak dituk”, txikitatik etxean etengabe entzun dugun leloa. Xabi Alonso Leverkusenera joan zenean gure aita memoria galtzen hasia zen, baina tarteka klik eginda zerbait pizten zitzaion: “Aita, Perikoren semea zu bizi zinen herriaren ondoan ari da entrenatzen”. Hamaika aldiz esana zigun fabrikan jo ta su aritu ondoren dilistak jaten zituela, burdina baitzen bere motorra: jana eta lanabesa.

 

   Errementari ofizioa ikasten eman zituen urte batzuk Wuppertaleko lantegi batean, Leverkusendik oso gertu. Ordu libreetan, gertuko futbol taldeak ikustea zen denbora-pasetako bat: Kolonia, Düsseldorf, Mönchengladbach eta Leverkusen. Lauki horren inguruan mugitzen zen. Baina Alemaniako idolo nagusia ez zen hurbil: Uwe Seeler, Hanburgoko golegile zitala, Alemaniako selekzioko ‘9’a. “Gogorrak dituk aleman horiek”, errepikatzen zuen beti aitak. Bayer Leverkusenek 1988ko UEFA penaltietan irabazi zuenean hori bera zioen. “Alemanek ez ditek amore ematen”. Lurralde hartako bere istorioak gogoratzeko momentuak ziren haiek. Baita hango selekzioak Eurokopa eta Mundiala jokatzen zituen bakoitzean ere.

 

   “Aita, Alemaniara noa”, esan nion 2006ko udaberrian. Asko poztu zen. Herrialde osoa zeharkatu genuen Mundialean gertatzen zena kontatzeko eta Koloniara iritsitakoan: “Aita hona ekarri beharra daukat”, pensatu nuen. Egunen batean.

 

   2013. “Aita, Alemaniara goaz”. Begiak piztu zitzaizkion. “Leverkusenera”. Futbola aitzaki, Wuppertal ezagutzeko parada izango nuen: bere bizilekua eta lantegia 60ko hamarkadaren hasieran. Mende erdi geroago Bayer Leverkusenen zelaira joan ginen, Reala Txapeldunen Ligan ikustera. Hainbat sentsazio berreskuratu zituen, eta partida amaieran berriro esan zuen: “Alemanak gogorrak dituk”. 

Full Story

Izarren dantza Parisen
1 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 1 / 2

 Image2023-12-18

 

  Paris Saint-Germain Europako Kopa irabazteko egitasmo bat da aspaldi, baina bide malkartsu horretan eraman ezin duen gauza bat dauka: ez da Frantziako aurreneko txapelduna izango. Marseillak du ohore hori; aurreneko irabazlea, eta, oraingoz, bakarra izatearena. Horrek, besteak beste, hexagonoko talderik jendetsuena eta herrikoiena izateko aukera eman dio Olympique Marseillari. Lyonek zazpi liga jarraian irabazi zituen XXI. mendearen hasieran, PSGk bere palmaresa izugarri piztu zuen ondoren, Qatarren eskutan geratu zenean. Baina tituluak titulu, Frantziako zaleen talde kuttunak beste batzuk dira. Historikoki, Stade Reims, Saint-Etienne, Nantes, nostalgikoenak aipatzearren.

 

   Paris Saint-Germain klub gaztea da. Mende erdia besterik ez du. Frantziako hiriburuko eliteek eta artistek sortu zuten, hango futbolari distira emateko. Racing Club Paris izan da betiko klub historikoa. Baina PSG marka bat bilakatu zen hasieratik, Jean Paul Belmondo eta garaiko bere lagunek bultzatuta. Beti azkar hazi nahi izan du, prozesuei garrantziarik eman gabe, eta azken hamarkadako PSG da horren eredu. Ikur handi baten inguruan antolatu izan dute taldea: Zlatan Ibrahimovic izan zen QSIren aurreneko izar handia; Kylian Mbappe, bigarrena, egungo armarria. Eiffel dorrea itzalean izan dute bi horiek, hiriburuko monumento nagusi bilakatuta futbolari esker. Baina usteak erdi ustel. Klubaren egitasmoak eurak dira, izarrak, eta Europan jasandako porroten ondorioz hegan atera izan dira purpuraz asebeteta. Neymar, Messi, Verratti, Cavani, Rabiot, Di Maria… asko dira zalapartaren erdian alde egin dutenak.

 

   Guri beste garai batzuetan erakargarriagoa bilakatu izan zaigu berez xarma gutxi duen kluba. 1996an Errekopa irabazi zuen PSGk Luis Fernandez aulkian zuela. Rapid Vienaren aurkako finala Euskal Herrian prestatu zuten. Hendaian izan ziren, Serge Blancoren etxean, eta entrenatu, Irunen, Stadium Galen. Han konturatu ginen kluba beste dimentsio batean sartua zela. Canal + telebista katearen esku zegoen, eta irudi eskubideen mailan beste guztiei aurrea hartuta zeuden. Daniel Bravo, Youri Djorkaeff, Rai, Loko, Dely Valdés… ikusi genituen Irungo lan saioan, eta amaieran Luis Fernandez entrenatzaileari elkarrizketa eskatuta, hark ezetz: “Canal + kateak ditu gure irudi eskubideak. Ezin ditugu elkarrizketarik eman”. Orduan ikusi genuen etorkizunean lanerako izango  genituen eragozpen berrien hasiera. Zur eta lur geratu ginen… duela 27 urte!

Full Story

Marseilla, sumendi bortitza
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 1 / 2

Image2023/09/21

 

 

Zer ari da gertatzen Marseillan?

Galdera ez da berria. Eta egunek aurrera egin ahala, agian zaharra ere bilakatu da, ordu gutxian hango futbol taldearen inguruan sortu den enegarren lurrikarak kluba hankaz gora jarri duelako.

 

   Astelehen ilunabarrean Olympique Marseillako jarraitzaile talderik sutsuenetako liderrak Pablo Longoria presidentearekin bildu ziren. Oviedon jaiotako agintaria mehatxatu zuten. OMko zaleen etsipena taldearen emaitza kaskarren ondorioa da, joko eskasarena. Txapeldunen Ligako aurrekanporaketan Panathinaikosek bide bazterrean utzi zuen, penaltietan. Kolpe latza jaso zuten Stade Velodromera hurbildu ziren zaleek. Beste bat. Hurrengo egunetan zenbait jokalarik taldea utzi zuten, tartean Dimitri Payetek, azken urtekotako ikurrak. Zaleen kuttuna. Mateo Guendouzi euskarriak ere hanka egin zuen.

 

   Ligan justu antzean dabil taldea, jokoz batez ere, eta igandean Toulousen aurka hutsean berdindu ondoren harmailak eztanda egin zuen. Ez da aurreneko aldia, ez da azkena izango.

 

   Frantzian zaleek sekulako indarra eta boterea dute. Klub baten egunerokoa aztoratzeko gauza dira. Jarraitzaile talde antolatuen buruak futbolariak bezain ospetsuak dira. Onean izugarrizko giroa sortzen dute (Marseillaren partidak ikustekoak dira), txarrean arriskutsuak bilakatzen dira.

 

   Duela bi urte, taldea gainbeheran zela eta, zaleek euren indarra erakutsi zioten klubari, Commanderie  kirol hirian sartu zirenean. Sekulako liskarra sortu zen han, suziriak eta bortizkeria tarteko. McCourt familia estatubatuarra da klubaren jabea eta erabaki latza hartu zuen nagusiak, garaiko presidentea kargugabetuta. Zaleekin bilerak egin zituzten, haietako batzuk atxilotu, eta jarraitzaileak lasaitzeko presidente berria izendatu zuten: ordura arte kirol zuzendari izandako Pablo Longoria gaztea.

 

   Aurreneko hilabeteetan giroa baretu zen; Jorge Sampaolirekin taldea Txapeldunen Liga jokatzeko sailkatu zen. Baina Marcelo Bielsak duela zortzi urte bezala, Sampaolik hurrengo denboraldia hasi aurretik dimisioa eman zuen. Lehenago, Andre Vilas-Boas portugaldarrarekin gauza bera gertatu zen. Aste gutxi batzuk behar izan ditu Marcelinok erabaki bera hartzeko. Marcelino Garcia Toral uztailean iritsi zen Marseillara, Igor Tudor aurreko entrenatzaileak ez zuelako kontratua berritu nahi izan… taldea Txapeldunen Ligako aurrekanporaketara eraman arren. Bi gainditu behar zituen multzoen fasean aritzeko. Eta hirian, zaleek eta kazetariek, arreta guztia balizko azken kanporaketan jarria zuten. Sporting Braga izango ote zen aurkaria? Baina Olympique Marseillak kale egin zuen aurreneko ahaleginean eta ez zen bigarren kanporaketarik izan eurentzat.

Full Story

Milanoko disidenteak
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 1.5 / 2

Image2023/09/18

 

Lombardiako hiriburua beti ezagutu izan dugu, besteak beste, Europako Kopako bi talde txapeldun zituen hiri bakar gisa. Manchesterrek harekin bat egin zuen arte. Milanoko bi talde nagusiek jokaleku bera partekatzen dute: San Siro izendatua, nagusiki, batentzat; besteak, berriz, Giuseppe Meazza nahiago.

 

   AC Milan eta FC Internazionale enbor bereko ezapalak dira, ordea. Talde rossoneroaren hausturatik sortu zen Inter ospetsua. Italiako federazioak atzerritarren kopurua mugatu nahi zuen, eta erabakiaren aurka zeuden milandarrek nazioarteko kutsua izango zuen kluba sortu zuten. Internazionaletik, Inter ezagunera. Erdibiderik gabe.

 

   Klubaren jatorrizko izena ez zen Mussolini diktadorearen gustukoa. Internazionalek komunista kutsua omen zuen, eta Duce zelakoak bakarrik falta zuen Interren partidetan ‘Internazionala’ren doinua entzutea. Futbola ere kontrolpean izan nahi zuenez, hiri bereko futbol taldeak murrizteko ahalegina egiten zuen. AC Milan bakean utzi zuen, eta disidentziatik sortu zen Inter berria hiriko beste talde batekin batu zuen: Milanese eta Internazionale, biak eskutik helduta.

 

   Benito Mussolinik, hala ere, ez zuen nahikoa horrekin. Societa Sportiva Ambrosiana izena jarri zion klubari, hiriko patroi San Ambrosioren omenez. Aurrerago, Ambrosiana-Inter bihurtu zen.

 

Urte haietan aurrelari gazte batek sona handia eman zion klubari. Interreko zaleentzat San Siro horregatik da Giuseppe Meazza. Italiarekin birritan izan zen Munduko txapeldun  Milanoko estadioaren izena daraman futbolaria. Jokaleku horrek hainbat lehia mitiko bizi izan ditu, eta hamaika izar distiratsu ezagutu ere bai. Meazzatik hasita hainbat dira dir-dir egin duten izarrak. Inter atzerriarrekin lotzen den kluba izaki, guk bertako ikurrak gogora ekarriko ditugu: etxeko bandiera direlakoak. Kanpokoren bat bertakotzat badugu ere, izandako ibilbidea aintzat hartuta. Gazteenek Javier Zanetti aipatuko dute, beharbada. Argentinarra jaiotzez, hango selekzioko erreferentea, Interrekin partida gehien jokatu duen futbolaria da. Eta guk bere handitasuna bertatik bertara ezagutu genuen, Alavesek UEFAtik kanporatu zuen egunean. Giuseppe Meazzako harmailak sutan zeuden; Zanettik zentzuzko hitzak izan zituen, liskarraren erdian. Bederatzi urte geroago Europako Kopa zerura jaso zuen Santiango Bernabeun Pupi Zanettik.  

Full Story

Iraultzak
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 1.5 / 2

Image2023/08/26

 

 

Duela urtebete ‘Romper el silencio’ deituriko dokumentala eskaini zuen Espainiako telebista kate batek. Lan horretan, Espainiako selekzioan aritutako hainbat futbolari azaltzen dira 27 urtean hautatzaile izan zen Ignacio Queredari buruz hitz egiten. Hura kargugabetu zutenean (2015ean), Espainiako selekzioan aspaldi aritu zen futbolari batek zera esan zidan, harriduraz: “Baina nola da posible hainbeste urte pasa eta gero gizon hori orandik hor egotea? Eta harrigarria da orduan ematen ziguten diru sari  bera eskaintzea futbolariei”.

 

   Galdera eginez gero, Estatuko futbol zale askok, gehienek ez esatearren, ez zuten jakingo Quereda nor zen. Futbola muturreraino eramaten duen herrialde batean. Irratietako tertulia ospetsuetan ez zen emakume futbolarien inguruan hitz egiten. Baina Kanadako Mundialetik etxera itzuli zirenean, orduan lurrikara sortu zen: hedabideetako lerro buru nagusietara jauzia egin zuten jokalariek.

 

    Espainiako selekzioa 2015 hartan aritu zen aurrenekoz Munduko Kopan. Ez zen bigarren fasera sailkatu eta futbolariek, Barajasko aireportuan lur hartu zutenean, hara hurbildu ziren hedabideen aurrean ozen eskatu zuten hautatzailearen dimisioa. Zergatik? Aldaketa sakonak nahi zituztelako: pertsonak tratatzeko eratik hasita, lan baldintza duinak, entrenamendu hobeak, txapelketa bat behar bezala prestatzeko plangintza serioa, eta errespetua.

Full Story

Argia
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 1 / 1

Image   2023/07/29

 

   Itzalean ere argi. Real Madrilen aurkako azken partidan emandako joko erakustaldiak itxi zuen bere ibilbide oparoa. Eta, bitxia da: zurien presidenteak inoiz pentsatuko zuen zuriekin jokatzeko jaio zela; Bartzelonak ere damua izango zuen. Nola ez zen egokia izango David Silva blaugranen garairik oparoenean jokoari distira emateko? Baina haiei izkin egin zien kanariarrak. Beste bide  batzuk aukeratu zituen zoriontsu izateko, eta Euskal Herrian birritan gozatu dugu.

 

   Larunbat eguerdia zen. Ipuruan entrenamendua amaitu berri Eibarrek, igandeko partida jomugan. 2004/05 denboraldia. Armaginek fitxatu berri zuten erdilari txiki baten zain ginen. Begira, horko hori bere aita da, esan zigun batek. Valentziak bere semea fitxatu zuenean, aitari lana eman zion klubak: Paternako entrenamendu zelaien zaindaria zen. Aitak jokalekua zaintzen zuen, semeak jokoa.

 

   Jose Luis Mendilibar, Eibar taldeko entrenatzailea atera zen lehengo. “Zer, norbaiten zain”. Bai horixe. Silvarekin elkarrizketa hitzartu genuen. 18 urterekin iritsi zen Eibarrera Valentziaren haztegitik. Turiako hiriburura, berriz, Argineguinetik (Kanariar Uharteak). Eta Kanaria Handiko herrixka hori aipatzen dugularik, bakarren batek pentsa dezake han, futbolaren ikuspegitik, mikroklima antzeko bat ote dagoen: David Silvak hango beste artista baten bideari heldu nahi zion; Juan Carlos Valeron zuen ispilu.

 

Full Story

Bai, baina…
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 1 / 1

 

Munduko Kopa hasi aurretik bagenuen antolaketaren inguruan izandako komerien berri. Diruak eraman zuen Mundiala Qatarrera, azpijokoak. Jakina zen baloia jira eta bira hasi bezain pronto zalaparta guztia apalduko zela.

 

   Munduko txapelketak zirrara handia eragin du berdegunean; zaleak erdigunetik urrundu zituen aspaldi ordea, eta soilik argentinarrek duten grina itzelak zertxobait hurbildu du Mundiala futbolaren bihotzera: herritarren pasioa. Txapelketaren inguruko edozein baloraziori, bai, baina… erantsi dakioke.

 

   Jose Luis Akarregi laurogei urte pasa dituen artista irundarra da. Marrazkilaria. Pandemian zehar, izurriari lotutako afixak partekatu zituen gurekin; Errusia eta Ukrainaren arteko liskarrari buruzkoak ere irudikatu ditu, eta Mundiala amaitu berritan ondorengo marrazkia bidali digu. Adierazgarria oso.

Jose Luís Acarregui

 

   Final atarian, FIFAko presidente Gianni Infantinok Munduko Kopako azpiegituren eraikuntzan lau hildako izan zirela aipatu zuen. Hedabideetan zabaldutako ikerketek, berriz, 6500etik gora ipini zuten langa. Zendutako gehienak India, Bangladesh, Pakistan eta Nepal aldekoak ziren. Eurek eraikitako estadioetan jokatu da Qatarreko Mundiala.

 

Futbola unibertsala da. Futbolaren globalizazioa deitu diote zabalkunde fenomenoari. Chelsea edo Interren elastikoak Amazoniako oihaneraino iritsi dira. Eta 2014an irudi bitxia ikusi genuen Katmandun.

 

Brasilgo Mundiala amaitu berritan, nepaldarrek Argentinako selekzioarekiko duten zaletasunaz jabetu ginen. Kalean makina bat lagun, adin guztietakoak, elastiko zuri-urdina jantzita ikusi genituen. Argentinaren aldekoak guztiak ere, Leo Messiri esker. Azken egunotan, Bangladesh aldetik, Indiatik ere bai, antzeko irudiak iritsi zaizkigu: Argentinaren garaipenak kalean ospatzen, Buenos Aires bailitzan.

 

   Hangoak ziren Qatarreko azpiegiturak eraikitzen zendutako hainbat langile. Euren herrikideek Munduko txapeldunei erakutsi dieten leialtasunak, ordea, ez du bueltako keinurik izan haien  aldetik. Gizatasun kontua. Detailea.

 

   Futbolariak urrun dira. Soilik Irango selekzioak izan du bere herritarren aldeko keinua. Ausardiaz beterikoa, Irango errepublikako agintariak euren gizartea nola zigortzen ari diren aintzat hartuta. Heriotz zigorra ezarri zioten joan zen astean Amir Nasr-Azadani futbolari profesionalari, hango emakumeen aldeko protestekin bat egiteagatik. FIFAk ez du hatzik mugitu eta futbolariak isilik geratu dira. Euren kide bat arrisku bizian izan arren.

Full Story

Ortzadarraren deiadarra
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 1.5 / 2

Image   2022/11/21

 

   Duela urtebete, Josh Cavallo Adelaide United taldeko futbolariak homosexuala dela adierazi zuen sare sozialetan. Bideo hartan hunkituta eta urduri azaltzen zen. Beldur zen jendeak nola erantzungo zuen. Futbol munduak, batez ere. Horrek agerian uzten du gaia tabu antzekoa dela gizonezkoen futbolean. Goi mailako hainbat futbolari ospetsuk Josh Cavallo australiarraren keinua txalotu zuten.

 

    Adelaide Unitedeko atzelariak, Mundiala Qatarren jokatuko zela jakinda, bere kezka azaldu zuen. Australiako selekzioak hura deituz gero? Ordurako, Herbehereetan abian zen 2020ko Eurokoparako ONE LOVE ekimena, LGTBI kolektiboak eta beste hainbatek jasaten duten diskriminazioa salatzeko kanpaina. Budapesteko egoitza eta Orbanen gobernua begiz jota zuten. Municheko Allianz Arenaren perimetroa ortzadar kolorearen argiekin piztu zuten Alemania vs Hungaria partida bezperan. UEFAk estu hartu zuen Alemaniako federazioa. “Ekintza politikoa” bertan behera uztera behartu zuten. Ortzadarra itzali zen.

 

   Bundesligak tinko erantzun zuen hurrengo denboraldian, kapitainei LGTBI kolektiboaren aldeko mezua duen besokoa erabiltzeko baimena emanez. Kornerreko banderatxoak ere horrela apaindu zituzten. Orain, UEFAk Eurokopan egindako mehatxua Qatarren gauzatu du FIFAk. Zigor hotsa entzuten duten bakoitzean federazioak eta futbolariak dardarrean hasten dira.

Full Story

ez FI, ez FA
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 1 / 1

Image2022/11/15

 

FIFA erakundeko presidente ohi Joseph Blatterrek esan berria da: “Munduko Koparen antolaketa Qatarri ematea akats handia izan zen”. Futbol agintaritzaren jainko izandakoak bere iritzia eman du zalapartaren erdian. “Herrialde txiki bat ez da egokia horrelako txapelketa bat antolatzeko”, gaineratu du suitzarrak. Horretan geratu da bere ahots kritikoa. Gertatu direnak eta gertatzen ari direnak gertatuta. Blatterrena galanta da. Qatarreko hautagaitza bultzatu ez izanaren bere benetako arrazoia, sinestezina.

 

   2010eko abenduaren 2an, 2018 eta 2022ko Munduko Kopak antolatuko zituzten herrialdeak aukeratu behar zituzten. FIFAko presidenteak amets galaktiko bat egi bihurtu nahi zuen: Errusia eta Estatu Batuei Mundiala antolatzeko ardura emanda, Bakearen Nobel saria jasoko zuela uste zuen. Gerra hotzaren amaiera biribila.

 

   Gianni Infantinok, Blatterren ordezkoa futbolaren gobernuan, Munduko Koparen argiarengatik izan ez balitz, Qatarren egin beharreko aldaketek hamarkadak beharko zituzketela adierazi berri du. Beltzetik zurira.

 

   Mundialeko bi egoitzak aukeratzeko bozketa egin baino egun batzuk lehenago, Parisen hasi zen petrodolarren dantza. Eliseo jauregian Nicolas Sarkozy, Errepublikako presidentea, Qatarreko egungo Emirra, eta Michel Platini UEFAko presidentea batu ziren, besteak beste, mahaiaren inguruan. Futbolaren diplomazia gori-gori. Mundiala hizpide, eta negozio biribila mahai gainean: PSGren salmenta, Al Jazeeraren menpeko BeIn Sports katearen sarrera Frantzian, eta hegazkin militarrak erosteko tratua. Frantziaren interesen arabera, Qatar zen Mundiala antolatzeko herrialderik egokiena. Uste argi horrekin zutitu zen bilera hartatik UEFAko presidentea. Estatu Batuei bere botoa emango ziela agindu arren, arabiarren aldeko kanpaina egiten hasi zen bapatean.

 

   Michel Platini futbolari handia izan zen. Frantziak inoiz izan duen handiena, beharbada. Jokatzen ikusi genuen, eta ikaragarri gozatu ‘10’ paregabearekin. Zelaiko aginte makil bera erabili zuen bulegoetan. Baina zaleen lilura berdegunean piztu zuen: Nancy, Saint-Etienne, Juventus eta Frantziako selekzioarekin. Erasoko erdilaria izanik, hiru aldiz izan zen Italiako Ligako golegile nagusia, Maradonaren garaian, eta hirutan irabazi zuen Urrezko Baloia.

 

   Berdintasuna eraman nahi zuen futbol mundura, Italiako txapeldunak eta Albaniakoak Europan lehiatzeko eskubide bera izan zezaten. Baina bidean usteltzen hasi zen. Blatterrek bere ordezko gisa nahi zuen FIFAn. Platinik harengandik jasotako eskupekoak bi horien amaiera bultzatu zuen futbolaren agintaritzan. Platini afixatik erori zitzaigun. Muturreko galanta.

 

Full Story

Uda hasierako bizipen mundialak
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 3 / 2

 

Image2022/06/26

 

Futbol-Estatuen garaia bizi omen dugu. Ekialde hurbileko jekeek, aspaldi honetan, Europako klub ospetsuak erosteko erakutsi duten grina dela eta. Fair-play delakoa (joko garbia), zelaiko jarrerari lotuta zegoen garai batean; gaur egun, berriz, basamortutik etorritako jabe berrien azpijokoa zigortzeko sortu duten araua da gehiago. Neurriz jokatzea bilatzen du futbolaren gobernuak, diruaren poderioz neurri guztiak gainditu diren garaian.

 

Ez da jekeen ardura soilik. Dirua erruz dutenek beste hainbat hauspotu dituzte, diru kontuen injenieritzan trebatzeraino.

 

   Petrodolar hitza futbolari lotuta ezagutu genuen aspaldi. Urteak pasa dira. Garai batean izar beteranoak erakartzen zituzten Emirerrietatik, dirutza ordainduta, hango jekeen apeta asetzeko. Petrolioa urruneko futbola zipriztintzen hasi zen.

 

   2022ko Mundiala laister ate joka izango dugu. Normalean, jokoan beharko zukeen jada. 1978an Argentinako Munduko Kopa hego hemisferioko neguan jokatu zen, eta negu gorria izanagatik, ez zen Argentinako udan jokatu: hots, mendebaldeko neguan. Europako txapelketen egutegiak ezin ziren ukitu.

 

Oraingo honetan, ostera, basamortuko beroak eta petrodolarrek indar handiagoa erakutsi dute FIFAren aurrean, Mundiala mendebaldeko neguaren atariraino eramateko.

 

Full Story

Bideak eta ibilbideak
2 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 3 / 2

Image2022/06/16

 

Frantzian daude munduko futbolari gazte onenak”. Esaldia Marcelo Bielsa entrenatzailearena da, Marseilla zuzendu zuen garaikoa. Argentinarrari ez zaio arrazoirik falta, Frantziako futbolaren izana eta bidea aintzat hartuz gero. Goi mailako kluben prestakuntza zentroak oparoak dira, Europako taldeek harribitxiak bilatzen dituzte han, eta gazteek etxean dute lekurik aproposena lehen kontratu profesionala sinatzeko.

 

   Diruak eta ospeak itsututa, hainbat izar goiztiar bidean galdu dira, ibilbide okerra eginda. Profesional izatera iritsi bai, baina aurreikusitako bilakaeratik urrun geratu izan dira. Frantzian, Antoine Griezmannen familiak aukeratu zuen bidea eredugarria izan da hainbatentzat. Hexagonoko harrobietan ez zuen lekurik aurkitu eta Realean hazi zen. Zubietan egindako lanari esker gazte mailako selekzioan jokatzen hasi, eta 19 urtez azpikoekin Europako txapeldun atera zen Normandian jokatutako txapelketan. Baina Frantziako selekzio gazte hartako izarra ez zen Griezmann; ezta Alexander Lacazette ere, garai hartan Lyonekin goi maila zapaldu zuen mutila. Gael Kakuta aurrelariarentzat ziren lerroburu nagusiak.

 

   Kakuta, begietatik sartzen zen futbolaria, Lens taldean hazi zen. Frantzia iparraldeko ikur handienetakoa da RC Lens: Sang et or, meatzarien omenez. Familia kutsuko kluba, Hexagonoan gehienak izan diren bezala. Zaleak bikainak dira. Futbola izan dute han denborapasa nagusia, eta Felix Bollaerteko harmailetan hori nabarmendu izan da.

 

    Gael Kakuta, belaunaldi gazte hartako ospetsuena, bidean galdu zen Chelseak bere atea jo zuenean. 16 urte zituen. Futbolaria eta Londresko taldea bera ataka batean sartu ziren.

 

Lensekin kontratua hautsi zuen futbolariak Chelseara joateko eta FIFAk biak zigortu zituen: Kakutari jokatzea debekatu zioten eta urdinei fitxatzea galarazi. TAS erakundeak, kirol arazoetarako epaitegiak, zigorrak ezerezean utzi zituen aurrerago. Nolanahi ere, Frantziako futbolaren harribitxiak kaltea egina zion bere buruari, kirol ikuspegitik bidean galdu baitzen: hamaika talde ezagutu ditu bere ibilbidean, eta bitxikeria gisa, Lensen ari da egun, duela hamabost urte kontratua hautsi eta gero. Bizitzaren parabola xelebrea.

Full Story

Bidegurutzetik, gurutze bidera
2 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 2.5 / 2

Image2022/05/31

 

Saint-Etienne vs Auxerre, bi klasiko handi aritu dira nor baino nor gehiago: L1ari nola edo hala eusten aurrenekoa, L1era itzultzeko lehia bizian bigarrena. Gertatzen zena gertatzen zela, zapore gazi gozoarekin geratuko ginen.

 

   Hamar urte igaro dira AJA (Association de la Jeunesse Auxerroise) Bigarren mailara jaitsi zenetik. Txapeldunen Ligan Real Madril, Milan eta Ajaxen aurka jokatzetik, amildegian behera erortzera igaro zen Borgoñako talde ospetsua.

 

Auxerre herria da, futbol herri gogoangarria. Herri handi bat edo hiri txikia, Vila-realen tankerakoa. Futbolaren ikuspegitik, hamaika irakaspen utziak ditu bere ibilbide bitxiari esker. Eskualdeko txapelketa mailan hartu zuen entrenatzaile gazte batek 1961ean, artean 23 urte zituela; entrenatzaile/jokalari gisara iritsi zen klubera. Bi hamarkada ez ziren pasa taldea Lehen mailara iritsi zenean. Aurreko urtean, 1979an, Kopako finala jokatu zuen Auxerrek Nantesen aurka. Beti entrenatzaile beraren gidaritzapean: 1961etik 2005era arte.

 

   Auxerreko aurreneko izar distiratsua Poloniatik iritsi zen, Europa ekialdeko kirolariak atzerrira ateratzea zaila zen garaian. Andrzej Szarmach golegile handiak sona eman zion Borgoñako taldeari. Bere golei esker bidea egiten hasi zen gorengo mailan talde zuri-urdina. Baina ez zen Szarmach bakarrik, Joel Bats izeneko atezain gaztea ere handik zebilen bueltaka (gero PSG eta Frantziako selekzioko ikurra izango zena); edo Basile Boli atzelari bortitza (Marseillari Europako Kopa eman zion futbolaria, Frantziak lortu duen bakarra); Jean Marc Ferreri ikusgarria Alain Giressen ordezkoa izan zen Auxerre utzi eta Bordelera joan zenean (Girondinsen eta selekzioan hartu zuen Gigiren lekukoa). Baina, batez ere, Eric Cantonari atea zabaldu zion taldea da Auxerre, Marseillan jaio eta Borgoñan hazi zen txori hegalariaren habia.

 

Szarmach bibotedunaren alboan hasi zen aurreneko golak egiten, urte batzuk geroago Manchesterren errege bilakatuko zen futbolaria. Bide luze eta oparo horren gidaria Guy Roux aztia izan zen. Goi mailako aulki batean urte gehien eman duen entrenatzailea.

Full Story

Bordeaux, c’est fini!
2 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image2022/05/23

 

 

1982ko abendu hasieran gizon txiki hura ikusi genuen Arcachonen, hilabete batzuk lehenago Sevillan gol eder hura sartu zuena; Mundialeko finala jokatzeko erabakigarria izango zela uste genuena.

Frantzia eta Alemania nor baino nor gehiago ari ziren Sanchez Pizjuanen. Harald Schumacherrek ospitalera bidali zuen Patrick Battiston atzelaria, hortzak txikituta eta konortea galduta. Thriller kutsuko partida hura Munduko txapelketen historia liburuetan ageri da, letra larriz. Eta, bai, telebistari josita, Alain Giresse handiaren gola erabakigarria izango zelakoan finalari begira jarri ginen.

Espainiako Mundialean nabarmendu zen Michel Hidalgoren taldea, baina Alemaniak bi goleko atzerapena izan arren, Frantziak luzapenean lortu zuen aldea ezerezean utzi zuen. Penaltietan garaile atera zen Mendebaldeko Alemania. Orduan konturatu ginen, beste behin, nor zen benetako otsoa. Gary Linekerrek gordin sufritu eta ondo azalduko zuen urte batzuk geroago.

 

   Alain Giresse, Girondinseko kapitaina, kirol ekitaldi bateko sari banaketa egitera hurbildu zen Arcachonera. Haren jokoak, maisutasunak,  harrapatu gintuen 1982ko uda hartan, eta harrezkero ez genion begirik kendu. Betiere Jean Tigana prestuaren babesean. Battiston atzelari sendoa Bordelen batu zitzaien Saint-Etienne ospetsua atzean utzita. Marius Tresorrekin klase handiko atzealdea osatu zuen. Bi horiek Girondinsen formakuntza zentroa zuzendu zuten urte askotan. Futbolari handiak atera ziren Haillango zelaietatik: Bixente Lizarazu eta Christophe Dugarry, Munduko txapeldunak, azpimarragarrienak. Nortasun handiko jokalariak, Frantziako futbolean arrasto sakona utzi duen klubean: FC Girondins Bordeaux (FCGB), eskapularioaren taldea.

Full Story

Baloiaren inguruko bizipenak
3 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 1 / 1

Image2022/03/24

 

Rinat Dassaev atezaina hesia kokatzen. Michel Platini jaurtiketa egiteko prest eta bere aurrean lau futbolari: Anatoli Demianenko, Vassili Rats, Igor Belanov eta Pavlo Yakovenko. Printzeen Parkean 1986ko udazkenean jokatu zen partidaz gozatu, Sobietar Batasunaren joko erakustaldia aintzat hartu, eta izan zirenaz, elkarrekin bizi zutenaz hausnartzen hasi gara…

 

   1988ko Eurokoparako sailkatze fasea zen hura. Frantzia bide bazterrean utzita (0-2 Parisen), Europako txapelketako finalera iritsi zen SESB. Finalean amore eman zuten sobietarrek Herbehereen aurrean (2-0). Txapelketako lehen partidan ere elkarren aurka aritu ziren; hasi eta buka. Estreinako neurketa hartan Sobietar Batasuna garaile atera zen, baina lehiaketak aurrera egin ahala herbeheretarrak indartsuagoak bilakatzen hasi ziren: Koeman, Rijkaard, Gullit, Van Basten… Urteen poderioz benetako balioa eman zitzaion SESBen ibilbideari.

 

   Emaitzak alde batera utzita, egindako jokoagatik piztu zuten zaleen arreta sobietarrek. Hamabost Errepublikaren batasuna izaki, errusiarrak ez ziren selekzio hartako ardatza. Ez antzik ere. Dassaev atezaina handia zen, Errusiakoa; erdiko atzelarietako bat ere hangoa zen, Vaghiz Khydiatouline bortitza. Baina beste guztiak, edo gehienak behintzat, ukrainarrak ziren. Futbolari apartak.

Full Story

Leipzig zaharretik berrira
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image2022/02/15

 

 

Duela hilabete inguru Alemaniako Regionalliga delakoak indar sinboliko handiko partida eskaini zigun Nordost eskualdean: Carl Zeiss Jena vs Lokomotive Leipzig. Ikur ahaztezinak garai bateko Alemania ekialdean. Europan ospetsu izatera iritsi ziren 1980ko hamarkadan, makina bat balentria egin eta gero.

 

   Carl Zeiss Jenak Errekopako finala jokatu zuen 1980/81 denboraldian Düsseldorfen (Mendebaldeko Alemania), Dinamo Tblisiren aurka. Georgiako taldean Sobietar Batasuneko selekzioan garrantzia handia zuten jokalariak ari ziren. Berlingo hesitik ekialdera geratzen zirenez bi herrialde horiek, Düsseldorfeko finalera oso zale gutxi hurbildu ziren. Garai hartako burokrazia astun eta korapilatsuak partida telebistan ikustera behartzen zuen. Vitaly Daraseliaren azken orduko gol bikainak Jenako taldearen ametsa hautsi zuen. Ekialdeko Alemaniara eskuhutsik itzuli zen, finalera bidean, besteak beste, Carlo Ancelotti, Agostino Di Bartolomei eta Bruno Contiren Erroma jipoitu zuen taldea.

 

   Duela aste batzuk Regionalligan izan zuten aurkaria, Lokomotive Leipzig alegia, Jenakoen amets hura gorpuzten saiatu zen 1986/87 sasoian. Errekopako finalerdia gogoan dugu: Girondins Bordeaux vs Lokomotive Leipzig. Joaneko partidan, Bordelen, alemaniarrak nagusi izan ziren (0-1). Itzulerako neurketan, berriz, frantziarrak nagusitu ziren (0-1). Leipzigeko Zentralstadion zaharrean 73.000 zale bildu ziren. Europa ekialdeko futbol zelaiek handitasuna erakusten zuten, atletismo pistaz inguratuta, harmailak jendez lepo. Eta han zen, Girondinsen aulkian, Bernard Mitxelena, Aime Jacqueten laguntzaile fina, Katalosatik begira, jokalariak kokatu nahian.

Full Story

GOLEGILE EZEZAGUNAREN ARRASTOA
1 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 3 / 2

Image2021/09/29

 

Delioren lau gol haiek bere talde ohiari (Stade Reims); Rouenen aurkako erakustaldia urez gainezka egin zuen berdegunean; igoera eta titulua hurrengo denboraldian (1977/78): Nottingham Forestek bezala. Garaikideak, Monako eta Foresten balentriak.

 

   Delio Onnisek bost aldiz irabazi zuen golegile nagusiaren saria Frantziako ligan, eta gurasoen etxera zaku bete gol itzultzen zenean arazorik gabe mugitzen zen Buenos Aires aldean. Inor gutxik ezagutzen zuen han.

 

   Italian jaioa, Argentinan hazi zen, eta Stade Reimsek eraman zuen Frantziara 70eko hamarkadaren hasieran. Atzerritar kopurua mugatua zen  garai hartan Europako txapelketetan. Reims ospetsuak Carlos Bianchi fitxatu zuenean Delio Onnisi hegalak moztu zizkioten.

 

   Europako Kopako finala jokatu zuen Frantziako aurreneko taldearekin Monakon estreinakoz aritu ostean amari eskutitza bidali zion: “Egunen batean han jokatzeko deitzen badidate oinez joango naiz. Leku zoragarria da”. Bianchik bidea itxi zion Stade Reimsen, eta Deliok Monakoren deia jaso zuen, ustekabean. Ez zuen zalantzarik izan, Printzerriko taldea bigarren mailan izan arren.

Full Story

Argia pizten denean
5 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 3.75 / 4

NONI MADUEKE2021/09/14

 

 

Ronaldo Nazario aurrelari brasildarrak esana: “Luc Nilis izan da nire taldekiderik onena”. Ez da makala, Ronaldok bere kirol ibilbidean izan dituen erasoko kideak ikusita.

 

   Luc Nilis belgikarrarekin bat egin zuen Ronaldo piztiak 1994an Eindhovenen. Brasildarra Cruzeirotik eraman zuten, AEBetako Mundialean Brasilekin izan eta gero, baina ez zuen minutu bakar bat ere jokatu Munduko txapeldun berriekin. Romariok aholkatuta iritsi zen Herbehereetako txapelketara 17 urte zituela. Romario Da Souza Faria, bai, marrazki bizidunetako aurrelari izendatu zutena.

 

   Romariok bost denboraldi egin zituen PSVn. Vasco da Gamatik eraman zuten Seulgo Olinpiar Jokoetan zilarrezko domina irabazi eta gero. Philips Sport Vereniging (PSV): 1988ko udaberrian Europako Kopa irabazi zuen taldea, Romario iritsi baino hiru hilabete lehenago. Herbehereetan egungo UCL eskuratu duen hiru taldeetako bat da. Feyenoord izan zen aurrenekoa, gero Ajax azaldu zen, eta ondoren PSV. Bere urterik oparoenean, ordea, Romario edota Ronaldo baino aurrelari apalagoak zituen. Eta jada ez zegoen talde hartan Ruud Gullit, Milanek fitxatua. Ronald Koeman bai ordea, Europako txapeldunaren ikur nagusia.

Full Story

Galdutako kanporaketak
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image2021/02/25

 

Nola egin aurre galduta dagoen kanporaketa bati? Futbolariek kolpe zitala jaso zuten joaneko partidan, zaleen ilusioa itzali zen, errealitate gordina gora eta behera. Ze irakaspen uzten du horrelako egoera batek? Nondik heldu, baina, itzulerako neurketari? Hamaika iritzi eta gogoeta interesgarri bat: muturreraino lehiatu agertoki paregabean, zailtzeko prozesuaren parte garrantzitsu gisa. Eskarmentua.

 

   Ipuin tankerako istorioa jarraian. Benetazkoa. Gertakariaren irakaspenik onena, emaitzaren gainetik: galdutako kanporaketa bati nola aurre egin. Jarrera.

 

   Frantzia Europako txapeldun izan zen 1984an. Formakuntzan trebatutako herrialdea, belaunaldi bikaina zuten urdinek. Michel Platini zen ikur nagusia, Frantziak inoiz izan duen futbolaririk handiena. Juventus taldeko izarra zen ordurako, baina ez zuen bide erraza izan. Nerabezaroan Metz taldeak baztertu egin zuen. Txikiegia, ahulegia omen. Urte batzuk geroago gauza bera gertatu zitzaion Antoine Griezmanni. Metzek ez zuen asmatu, begirada okerraren poderioz. Indarra, sendotasuna lehenetsi zuten orduan.

Full Story

Frantziako futbola, kinka larrian
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 3 / 2

Image2021/02/01

 

 

 

   Negua gogorra izaten ari da. Zaila. Frantziako futbolarentzat negu gorria aspaldi hasi zen, ordea. Koloretsua, armoniaz betea garai batean, erro sendoekin; Munduko txapeldunak dira, baina joka-lekua  ez da osasuntsua. Hexagonoko futbolaren sustraiak bilatzen baditugu, azken hilabeteetan zendu diren hainbat jokalari, entrenatzaile eta presidente ekarri beharko genituzke gogora: Michel Hidalgo, Robert Herbin, Bruno Martini, Pape Diouf

 

   Jokoarekin konpromiso estua izan zuten horiek; gauzak egiteko eta futbola bizitzeko beste era bat zuten. Formakuntza aldetik, aitzindari eta eredu izan dira hango klubak: haztegiko lan metodologian, jokoaren garapenean… baina garai berriek talka egin dute jatorrizko balioekin.  Aldaketa ez da egun batetik bestera gertatu. Gizartearen metamorfosiarekin bat egin du.

 

   Marseillako zaleek eztanda egin dute. Hiriaren ikur nagusia da OM, Europako Kopa irabazi duen Frantziako klub bakarra. Paparrean daramaten izarra euren mugarria eta ispilua da, aldi berean. Velodrome futbol zelaia sumendi bat bezalakoa da. Harmailak kaleko giro biziaz zipriztinduta, zaleentzat euren taldeak ez du parekorik futbolaren unibertsoan. Marseille Trop Puissant!, irakur daiteke pankarta zahar batean. Klubaren urrezko aroaren ostean jaiotako jarraitzaile taldea da hori. Hondoa jo zuen OMk Europako Kopa irabazi eta handik gutxira, gehiegikeriek itota, eta Bigarren mailatik hasi behar izan zuten indarra hartzen. Bernard Tapie presidente historikoaren trikimailuek eraman zuten zulora, urtebete lehenago gailurra zapaldu eta gero. Marseille c’est trop!, esan liteke. Basatia.

Full Story

BIDEA ETA BIDELAGUNAK
2 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image2021-01-05

 

Futbolaren koordenadak aspaldi aldatu ziren. Ez da latitude kontua: unean uneko premiak, bat-bateko umore aldaketak, aldakorrak bilakatzen ditu erreferentzia puntu nagusiak. Nondik gatoz eta nora goaz? Iparra jomugan.

 

Orain 20 urte Frantziako Liga irabazi zuen azken aldiz Nantesek. Ez da nolanahiko kluba. Haztegiko lana ardatz hartuta, oso filosofia berezia landu zuten horiek. Espainiako Gerra Zibilaren hastapenean ama eta arrebarekin batera Bilbotik Frantziara alde egindako Jose Arribas entrenatzaileak eraiki zuen egitasmo hura 60ko hamarkadan. Harrobiari helduta, jokoaren zaindaria bilakatu zen: futbolari eta entrenatzaileen maisu paregabea. Jokoa bidearen ardatz, talde-mugimenduan eta buruargitasunean oinarrituta. “Jeu à la nantaise” zigilua sortu zuen. Lehen mailara eraman zuen taldea, tituluak irabazi zituen, baina zaleek, ororen gainetik, bidea nola egin zuen gogoratzen dute.

 

Jose Arribasen ikasle fina izan zen Raynald Denoueix, futbolari gisa lehenengo, haztegiko entrenatzaile ondoren, talde nagusira iritsi zen arte. Transmisioaren kateak ez zuen etenik Nantesen. Duela 20 urte Liga irabazi zuen taldearen gidaria zen Realeko entrenatzaile ohia. Frantziako Liga hura ustekabean irabazi eta handik gutxira katea eten egin zen, ordea. Bortizki.

Full Story

Ispiluaren aurrean
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 3 / 2

Image2020/05/12

 

   Hauskorrak gara. Oso. Sistema bera hauskorra da. Urruneko arazoa zelakoan, jokoz kanpo harrapatu du egitura osoa: goitik behera. Eraikitako jokalekua indartsua, osasuntsua zelakoan. Gabeziak agerian geratu dira; borondateak eta grinak, izerdiak eta elkartasunak leundu dute gainezka egin duen egituraren ezintasuna. Maskarillen beharraren irizpide aldaketak, testen misterioa, aldi baterako lan erregulazio txostenak, etxealdia, deskonfinamendua, politikarien arteko ika-mikak eta kontraesanak, lan merkatuaren prekarizazioa, hainbat jardunen etena, langabezia, osasun sarearen kolapso arriskua, beharra dutenen zaintzaren garrantzia, grafikoak, zifrak, kurbak eta ratioak. Eguneroko kezka eta paisaiaren parte bihurtu dira. Argiaren abiaduran bizitzetik, makina itzaltzera. GAME OVER. Egitura hauskorraren erdian, gizaki euskorrak.

 

   Hainbat gauza duela ez hainbeste utzi genituen lekuan daude. Guri begira. Baina ez, derrigorrez, gure zain. Gizaldi oso bat pasa dela ematen du. Argiaren abiadan bizitzetik erabateko itxialdira aitaren batean pasatzearen shock-egoera. Egunerokotasunaren arnas faltak itota. Normaltasuna, amets bihurtua. Gauza xumeen balioa gogoaren erdigunean. Hainbaten gogoeta.

Full Story

Bi oilarren erdian
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 3 / 2

Image2019/11/19

 

Astelehena. Egun erabakigarria  izan behar zuen korapiloa askatzeko. Itxaropena. Urtebeteko negoziaketak ustelak izan dira, eta futbolariek soka muturreraino tenkatu ondoren, halako batean, irtenbiderik ez zen lekuan bi konponbide posible ageri dira mahai gainean. Iturria zabaldu eta dirua ei dago. Bat-batean.

 

   Duintasuna, futbolarien aldarriaren muinean; dirua, gastua, etekin eza, agintarien kezka. Azkenerako, irudi eskubideen lehiak baldintzatu du lan-hitzarmenaren afera. Langileak elkarrekin daude; zelaiaren beste aldean, ostera, bestelako norgehiagoka jokatzen ari dira erakundeak, boterea eta interesa ardatz dituen indar neurketa.

 

   Futbolariek “aski da!” esan zuten duela aste batzuk. Grebarako deia egin zuten aho batez, lan-hitzarmena gutxieneko baldintzetan sinatzeko negoziaketak kale egin eta gero. Hemezortzi aldiz bildu ziren sindikatuak eta Kluben Elkarteko ordezkariak . Ahalegin antzuak, guztiak ere.

 

   Bi muga. Marra gorria jarri zuten alde biek. Bakoitzak bereari eutsi dio. Bitartekaritzak ere huts egin du: Estatuko ordezkaritza tartean, Kirol Kontseilu Goreneko arduradunak eta Lan Ministeritzako kideak. Azkenean, arazoaren muina irudi eskubideen auzira bideratu da.

Full Story

Itsasora begira
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 2

Image2019/10/10

 

 

 

 

Itsasontzi bat infernutik ihesi. Itsasoan bueltaka, portura begira. Hondartza gertu dago, jendea eguzkipean etzanda, uretan jolasean dira umeak. Udako kronika beltza. Ez dago porturik ontzian daudenentzat. Ateak itxi dituzte Europako agintariek, erantzunkizuna besteari leporatuz. Uda lehorra da mediterraneoan eta futbol talderik boteretsuenak apurka apurka etxera itzultzen ari dira, munduan zehar jira-biraka ibili ondoren, diru kutxa majo lodituta. Hasi da denboraldia.

 

   Talde handiak ez dabiltza oso fin. Uda nahasia izan da eta aurreneko emaitza txar eta lesio andanarekin atzera begira jarri dira protagonistak: taxuz lan egin gabe ez dago oinarri sendorik. Beste interes batzuk gailendu dira bidean, globalizazioaren izenean. Zaleen aurretik bezeroak asetzeko tentazioa. Mundu mailako izarrak bilatzen dira, urruneko zaleak telebista bitartez gerturatuko dituztenak.

 

   Afrikatik heldu ziren aspaldi denboraldi hasiera honetan zeresan handia ematen ari diren bi futbolari gazte. Egun batetik bestera izar bihurtu nahi dituzte, euren nerabezaroan. Eta halako batean, Rio Antonio Mavubaren istorioa etorri zaigu gogora, bere familia Angolako gerratik iheska zebilela Atlantikoaren erdian jaio zen mutilaren bizipena. Ama Angolakoa eta aita Zairen jaioa. Futbolaria. Mafuila Mavuba aitak Alemaniako Mundiala jokatu zuen 1974an, Leopardoekin (Zaireko selekzioaren goitizena). Mwepu Ilunga xelebrearen taldekidea, beraz.

Full Story

Txapeldun handiak
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image2019/05/14

 

 

Gailurra zapalduta, han goitik gorria ikusten zen dena. Alhambra dotorearen koloreak sorginduta zegoen Granadako gaua. Sentipenezko sugarrek kiskalita. Ustekabean harrapatu izan balu bezala.

 

   Han goian, Veleta mendia, eta gorago, Mulhacen. Oihuak eta algarak entzuten ziren nonbait. Handik gertu, baina handik urrun ere bai. Festa zen. Txoria-txori hegan eta herri oso bat dantzan. Aspaldiko sentipenak berreskuratu genituen Granadan.

 

   1987ko ekainaren 27an Zaragozan ginen. Egarriz itota. Beroak jan beharrean. Hamaika emozio hamaika metroen bueltan. Atepean aingerua, eta haren inguruan taldekide prestuak. Haiek zabaldu zuten bidea. Eta 32 urteko lehortearen ondoren, lekukoa hartu dutenak iritsi dira. Irmo. Klubaren balioak ezin hobeto barreiatuz. Futbolaren arnasgune bilakatuta. Esentzia.

 

   Gazteak oso, bidean zailduak, gorabeherak gaindituz. Tontorra urrun zegoen, ibilbidea malkartsua oso. Muturreko zailtasuna. Dena zen berria: testuingurua, haien inguruko zalaparta, erronka bera. Nortasunez egin zioten aurre mamu handi bati. Handienari.

 

   Finala baino astebete lehenago Atletico Madrileko kirol zuzendaria Donostian izan zen, hitzaldi batean. Realeko kideak han ziren, eta Jorge Vilda Espainiako hautatzailea ere bai. Zurigorrien arduradun teknikoak hitza hartuta, euren azpiegituraren berri eman zuen. Liga irabaztear ziren (aste horretan lortu zuten), Bartzelonaren kaltetan. Blaugranek Txapeldunen Ligako finala jokatuko dute datorren asteburuan Lyonen aurka, eta ezin izan dute talde koltxoneroa azpiratu azken hiru denboraldietan. Atletico Madrilek emakumezkoen hamalau talde dituela jakin genuen hitzaldi horretan, atezainen eskola ospetsua ere bai, eta Zubietan Liga irabazi ondoren, Jose Luis Sanchez Vera entrenatzailea bere lantaldea osatzen duten hogei lagunekin azaldu zen prentsa aretora. Gorengo maila.

Full Story

Diseño exclusivo de JM Aulas
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image19/02/2019

 

Eugèeeene Kabongoooo, gritaba el viejo Gérland cada vez que su equipo perforaba la portería contraria. Eran tiempos de tribunas abiertas al cielo y eco de bocinas que creaban una atmósfera muy característica en los campos del viejo continente. Gradas llenas en Segunda división, con mucho colorido y entusiasmo por volver a la máxima categoría.

  Ante tal fervor popular, extrañaba ver al Lyon en el segundo escalafón del fútbol francés. En ese contexto tomó las riendas del club un joven empresario local, de nombre Jean-Michel Aulas. Nos situamos a finales de los ochenta, cuando dos ilustres canteranos, Rémi Garde y Bruno Génésio, propulsaban al gran ídolo de la época hacia la portería contraria. El delantero congoleño Eugène Kabongo hacía las delicias de la hinchada local. Era la época de Raymond Domenech en el banquillo de su ciudad natal.

 

   El Olympique Lyonnais vivía a la sombra de su histórico vecino, Saint-Etienne. Les Gones por fin competían en la máxima categoría con Les Verts. Corría el año 1990 cuando, casi una década después, Gérland era testigo del derby del Ródano en Primera División. El Saint-Etienne, mítico equipo que reinó en Francia a finales de los setenta y principios de los ochenta, nunca hubiera imaginado el desarrollo que tendría su archirrival contemporáneo a partir del reencuentro en la actual L1.

 

   Pasó la época de Kabongo y tomaba fuerza la cantera, el gran eje del OL. Una marca con pedigrí. Tola Vologe es, quizás ,el centro de formación más prolífico de Francia. Allí crecieron Fréderic Kanoute y Ludovic Giuly; se hicieron futbolistas de élite Karim Benzema, Hatem Ben Arfa, Samuel Umtiti, Corentin Tolisso o Alexander Lacazzete. Ahora despuntan los atacantes Nabil Fekir y Maxwell Cornet, los medios Tanguy Ndombele (fichado del Amiens), Lucas Tousart y Houssem Aouar. Fekir, con 25 años, es el más veterano de todos. El resto se mueve en la veintena. Oro puro.

Full Story

Koherentziaren garrantzia
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 2

 

Image2018/12/28

 

   Imanol Alguacilekin izan ginen orain astebete. Jokoaz hitz egiten. Futbolaren esentziaz. Sanseren inguruan aritu ginen, Arenasen aurkako partidaren atarian. Urteko azken neurketa zen. Urte oso berezia entrenatzaile oriotarrarentzat, asko zaildu baita aulkian, eskarmentua lagun. Sansek denboraldi itzela egin zuen bere eta haren laguntzaileen eskutik. Jokoa bidelagun. Maila guztietan, goitik behera, Reala ezagun egiten duena.

 

   Martxoan klubean sortu zen sutea itzaltzea egokitu zitzaion. Ardura handia zen, eta Imanolek emozioz eutsi zion erronkari. Hunkituta. Reala bizi du. Pasioa eguneroko lanari lotuta dago; gazteei bidea erakutsi eta haiek estutzea izan da orain arteko ardura, hobeak izan daitezen, testuinguru baten barruan.

 

   Testuinguru hori jokoak irudikatzen du. Harremanak sustatu behar dira berdegunean, lan metodologia egokian oinarritua, betiere jokamolde argi baten alde. ¨Taldeari nortasun punttu hori eman”, horiek izan dira bere aurreneko hitzak talde nagusiko entrenatzaile gisa. Xede hori du, jokoaren izenean.

 

   Sanseren aurtengo emaitzek ez dute joan zen denboraldikoen distirarik. Taldea eraberritu dute. Gaztea da oso. Imanolek bidearen garrantzia azpimarratu nahi zuen duela astebeteko elkarrizketa hartan: ¨Taldearen jokoarekin oso pozik nago. Jendeak emaitzei erreparatzen badie, gaizki gaudela pentsatuko du. Baina ez da egia. Jokoa badaukagu eta emaitza onak iritsiko dira¨.

 

Erronka zaila zuten gazte txuri-urdinek joan zen larunbatean Gobelan. Zelaia berezia baita, zaila oso bere ezaugarri bitxiengatik. Etxeko taldearen jokoa zelai bereziaren baitan eraikia dago hein handi batean, eta bisitariek euren ohiturak aldatzeko tentazioa izaten dute. Batzuetan norberaren joko izaera desitxuratzeaino.

 

   Larunbatean zelaira ondo moldatu ziren gazteak, bere ohiko nortasunarekin jokatu zuen taldeak, eta azkenean hiru puntuak etxera eraman zituen. Joko izaera argia, unean-uneko baldintzen araberako ñabardurekin. Baina nortasuna galdu gabe.

 

   Eta Sanseren funtsa, haztegiko beste taldeak bezalaxe, jokoaren ekimena izatean datza. Entrenatzaile bakoitzak gero bere ukitu berezia emango dio. Ñabardurak dira, azken finean, baina oinarrizko printzipio batzuetatik abiatuta.

 

   Realeko entrenatzaile aldaketarekin, hasiera batean, hori espero daiteke joko aldetik: azken boladan txuri-urdinak ezagun egin dituen molde horri eustea. Bide horretara itzultzea baldin bada apustua, ñabardurak ñabardura, zer bilatzen zuten agintariek Asier Garitano fitxatuta?

 

Full Story

Arazotik etekinera
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image2018/12/07

 

 

Partida bat baino gehiago dela entzun izan dugu betidanik. Haiekin hitz eginez gero argi geratzen da hori. Baina futbol partida beste edozer gauzaren gainetik jartzea da kezkagarriena. Interesak agintzen du, eta interesak anitz dira.

 

   Globalizazio hitza futbolera zabaldu zen aspaldi. Talde batek munduko edozein txokotan izan ditzake zaleak. Tokian tokiko edonorentzat inpertsonala den taldea, bakar batentzat bihotzekoa suerta daiteke, egungo zabalkunde fenomenoak bultzatuta. Ohikoa bihurtu nahi dute txapelketa partida bat beste kontinente batean jokatzea.

 

   Buenos Airesera iritsita, futbol kontuak aipatuz gero, ‘Boca ala River?’ galdetuko dizu hango futbolzaleak. Bombonera bertatik bertara ezagutzea izaten da kanpotarren ilusioetako bat. Monumental futbol zelaia ere bai, beharbada, baina Boca Juniorsen etxeak miresmen berezia sortzen du turista futbolzaleengan. Boca auzoak mistika berezia du. Futbolak bultzatuta iristen dira hainbat Boca Errepublika deitzen duten lurraldera. Buenos Airesko egonaldian Argentinako Superclasico esaten dutena egokitzen bada, hura ikustea lehentasuna bilakatzen da. Amets.

 

   Futbolaren antropologian lekurik bereziena du Boca Juniors eta River Plateren arteko lehiak. Beharbada ez da halako ondorio soziala duen lehiarik munduan. Kirolean hainbeste erabiltzen den ‘hil edo biziko’ delakoak topikoak hausten ditu bi horien kasuan. Ez da klixea.

 

   Hurbileko aurrekariak ikusita, Libertadores Kopako finalaren itzulerako partida non jokatu baino, jokatu behar ote zen da galdera. Argentinako presidente Mauricio Macrik zera esan zuen finala Boca Juniors eta River Plateren artean izango zela jakin zenean: “Galtzailea nola geratuko den, horrek kezkatzen nau”.

 

   Berak ere gertutik bizi du. Macri, Boca Juniorseko presidentea izan zen hamabi urtez. Bombonera futbol zelaia eraberritu zuen bere agintaldian, eta gailurra 2000. urtean jo zuen,  Kontinente Arteko finalean Real Madril azpiratuta. Juan Roman Riquelmek agintzen zuen zelai erdian.

Full Story

Mundu zabaletik Mundialera
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

 

Image2018-07-03

 

Marius Tresor eta Gerard Janvion gogoan. Ondoren, Jean Tigana, Marcel Desailly, Bernard Lama, Florent Malouda eta beste hainbat… Kylian Mbappe arte.

 

    Argentinako Mundialean (1978) azaldu ziren Frantziako selekzioaren hamaikakoan Tresor dotorea eta Janvion sutsua. Guadalupeko uhartean eta Martinikan jaioak. Bi atzelariek nortasun handia eman zioten hexagonoko selekzioari Argentina eta Espainiako Mundialetan. Joko aldetik, frantziarren garairik oparoenak ziren. Frantziako itsasoz haraindiko lurraldeetatik joandako hainbat futbolarik jantzi dute selekzioaren elastikoa. Hango futbolarien eta Afrikan jaio direnen, edo handik beharrak jota alde egin zutenen seme-alabek, distira eman diote metropoliko futbolari.

 

   Aitzindariek atea zabaldu zieten ondorengo belaunaldiei. 1998an gailurra jo zuen Frantziak, ¨Blanc-black-beur” deitu zuten belaunaldiak. Integrazioaren eredu gisa erabili nahi izan zuten agintariek, baina hiri handietako periferian ondorengo urteetan sortu ziren protestek eta liskarrek gizartearen injustiziak agerian utzi zituzten.

 

   Bernard Lama Frantziako atezaina izan zen Ingalaterrako Eurokopan (1996); bi urte geroago, etxean irabazi zuten Mundialean,  Fabien Barthezen ordezkoa. Futbolari agur esan zionean, Guyana jaioterrira itzuli zen. Hango futbola garatzeko ahaleginean, metropoliaren interesekin talka egin zuen. Florent Malouda, Chelseako futbolari ohia ere Guyanan jaio zen. Frantziarekin 2006ko Mundialeko finalera iritsi zen. Bere kirol ibilbidearen hondarrean Guyanako selekzioarekin jokatzea erabaki zuen. Frantziako itsasoz haraindiko eskualdea CONCACAF (Ertamerika eta Karibeko futbol konfederazioa) erakundeko kidea da;  FIFAk, ordea, ez du bere baitan onartzen. Frantzia du haien ordezkaritzat. CONCACAFek  antolatzen duen Urrezko Kopan Maloudak Guyanarekin jokatu eta FIFAk zigortu egin zuen, Guyana CONCACAF erakundeak onartutako selekzioa izan arren.

 

      Rachid Mekhloufi Aljerian jaio zen baina Frantziako selekzioan jokatzera behartu zuten, harik eta gerra garaian hainbat herrikiderekin batera Aljeriaren Askapenerako Frontearen futbol taldea sortu zuen arte. Saint-Etienne eta Frantziako selekzioko izarretako bat zen garai hartan, Raymond Kopa eta Just Fontainerekin batera. 1958ko Mundialaren atarian ihes egin zuen Frantziatik. Erbestean defendatu zuen aljeriarren izana, taldeko ikur gisa. Horregatik, Frantzian jokatzea debekatu zioten, eta  urte batzuk geroago, zigorra amaituta, Kopako finalean gol erabakigarria sartu eta garaikurra jasotzera hurbildu zenean, Charles De Gaulle presidenteak Saint-Etienneko futbolariari amorruz zera esan zion: “Frantzia zu zara”.

 

    Itsasoaren erdian jaio zen Rio Mavuba erdilari txikia, gurasoak Angolako gerratik ihesean zebiltzala. Frantziara iritsi eta han geratu ziren. Mavuba erdilaria Bordeleko prestakuntza zentroan hazi zen; selekzioa ate joka joan zitzaionean apatrida zen: aberririk gabeko futbolaria. Frantziako nortasuna eman zioten.

 

Full Story

Deabru gorriak
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 2

Image2018-06-26

 

 

 

80ko hamarkadakoak dira Belgikako futbolaren oroitzapenik onenak: Anderlecht, Brujas, Standard Lieja, Lokeren, Beveren, KV Mechelen… eta deabru gorriak. Hala esaten diote aspaldi Belgikako selekzioari.

 

   Italiako Eurokopan (1980) mugimendu deigarria egiten zuten belgikarrek aurkaria jokoz kanpo uzteko: denak elkarrekin, bat eginda, urrats bat aurrera, sakon jokatu nahi zuen kontrako taldearen asmoa zapuzteko. Han ziren, besteak beste: Jean-Marie Pfaff atezaina, Eric Gerets, Meews, Millecamps, Renquin atzelariak; Vandereycken, Van Moer erdilariak; Franky Van der Elst, Erwin Vanderbergh ehiztariak, Jan Ceulemans, hegalari hankaluzearekin batera. Guy This hautatzaile zuhurrak zuzentzen zuen talde hura. Txapelketa hartako finalera iritsi ziren belgikarrak.

 

   Klub mailan, Anderlecht, Standard Lieja eta Brujas Europako finaletan arituak ziren (KV Mechelen ere bai, hamarraldiaren amaieran). Eta 80ko hamarkadaren erdialdean, Espainia eta Mexikoko Mundialarekin bat, talentu handiko gazteak batu zitzaizkien arestian aipatu jokalariei: Frank Vercauteren, Ludo Coeck eta Vincenzo Scifo, bereziki. Mexikoko Munduko Kopan (1986) finalerdietara iritsi ziren, Espainia aurreko kanporaketan azpiratuta. Maradonaren erakustaldiak eragotzi zien belgikarrei estreinakoz finalera iristea. Handik aurrera hutsune handia sortu zen herrialde hartako futbolean.

Full Story

Zaharrak eta berriak
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image2018-06-12

 

 

Argentinako Mundialean ikusi genuen falta jaurtiketa hura ezin dugu burutik kendu. Teofilo Cubillasek egin zuen gola. Eskoziaren atea zulatu zuen Peruko hamarrak. Atzera begira jarri ginen, eta hegoamerikarren izanaz jabetu. Jokoz dotoreak, eta eragingarriak, Mexiko’70etik aurrera.

 

   Cubillas, Chumpitaz eta enparauak mito dira Perun. Geroztik ez dute belaunaldi hoberik ezagutu han. Argentinako Mundial gorabeheratsuan etxeko selekzioaren aurka 6-0 galdu izanak min handia egin zien, esamesak zabaldu baitziren emaitza haren inguruan, baina futbolari bikain haiek arrasto sakona utzi zuten eta Perun 36 urte zain izan dira euren selekzioa berriro ere Munduko Kopan ikusteko.

 

   Liman zehar bueltaka, orain gutxi arte, garai bateko izarren irudi eta mezuekin egindako iragarkiak ikus zitezkeen dendetako afixetan, hiritarren autoestima indartze aldera. Urteak igaro dira, asko, eta bidean futbolari onak izan ditu Peruk: Chemo Del Solar, Roberto Palacios, Claudio Pizarro… Baina horiek ez dute sekula Munduko Kopa jokatzeko aukerarik izan.

 

   Peruk, duela egun batzuk, Kroaziaren aurka jokatu zuen Mundialerako prestaketa bidean. Partida hasi aurretik Cubillas handia omendu zuten. Nene Cubillas, Alan Rough, Eskoziako atezaina aho bete hortz utzi zuen futbolaria. Bera eta futbol zale guztiak.

Full Story

Markaz haratagoko arrasto sakona
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image2018/04/17

 

Igande haietan irratiaren zirrarak partidak geure irudimenarekin marrazteko aukera ematen zigun. Arratsaldeko bostetan pizten zen grina. Uhinek zabaldutako hotsak edozer posible zela erakusten zigun. Aurkari guztiek irabazteko ahalmena zuten. Sailkapeneko azkenak aurrenekoak azpiratzeko gauza ziren, eta ez zen harritzekoa. Futbola joko soila zeneko garaia, jokoa eta lehia, ororen gainetik. Botere faktikoen aurka ere borroka egin beharra zuten talderik apalenek, irmo; hala ere, egungo zalapartatik urrun bizi zen futbola.

 

   Jokalariak betiko lotzeko eskubidea zuten klubek garai hartan; aitzitik, agiri faltsuen aurka borrokatu behar izan zuten bertako taldeek, Hego-Ameriketatik Espainiako Ligara iristen ziren futbolariei atea zabaltzen ziena. ‘Nolatan zu hemen?’ galdetu ziotenean Argentina aldetik joandako futbolariari... ‘Aitona Celtan jaio zen’ erantzun zuen hark. Iruzurrraren aurkako borrokan Realeko presidente Jose Luis Orbegozo nabarmendu zen. ‘Argentinara joan ginen behin, eta hango agiriak ikertzen, hainbat kasutan orriak desagertu zirela konturatu ginen’, esan zigun egun batean agintari nagusiak.

 

   Klubek euren jokalariak derrigorrez lotu zitzaketen kontratu berritzean igoera txiki bat ezarrita, nolanahi ere Jesus Mari Zamora, Realeko 10ak behin esan bezala: ‘Hori hala izanda, gure baldintzak hobetzeko ahaleginak egiten genituen, baina ororen gainetik, guk hemen jarraitu nahi genuen. Gure nahia, etxean, gure zaleekin bat eginda, gauza garrantzitsuak egitea zen’.

 

   Testuinguru horretan, talentu handiko taldea osatzen ari zen Realean 70ko hamarkadaren amaieran. Europan jokatzeko txartela aurrenekoz lortu zuten txuri-urdinek hamarraldi horren erdialdean, eta hurrengorako zaildua eta indartsua ageri zen. ‘Nortasun handiko pertsonek bat egin genuen klubean. Goitik behera. Agintarietatik hasi eta zelairano. Pertsonen artean gorabeherak izaten dira, baina sor zitezkeen arazoak alde batera uzten genituen taldearen mesedetan. Denak talde lanerako prest geunden. Gutxi jokatzen zutenen portaera bikaina azpimarratu behar da. Eguneroko lanean erne ibili behar genuen, gure onena eman, hamaikakoan jarraitu ahal izateko. Horrek taldearen maila igotzen zuen.’, Hau ere Zamorak esana.

 

   Garai hartan, Las Palmas eta Sporting  Liga eta Koparen bat irabaztetik gertu ibili ziren. Talde sendoak zeuden. Aukerak beti zabalik , baina gehienetan Real Madrilek eramaten zuen sari potoloa. Zalantzaren bat baldin bazen, zuriak onik ateratzen ziren.

Full Story

Pasiozko zoramena
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 0 / 0

Image07-03-2018

 

Rue Negresko zeharkatuz, han ageri zen futbol zelai bitxia. Zeruaren aurrean zabalik, garai hartan. Partida eguna zen, eta eguzkia ezkutatzen hasi orduko zaleak estadioaren inguruan jira-biraka hasiak ziren. Jarraitzaile zahar batekin solasean hurbildu ginen sarrerarko atera. Taldearen inguruko kontuak gogoratzen hasita, “La coupe aux grandes oreilles…”, zioen agure gogoangarriak, animalia handi bat irudikatzen ariko balitz bezalako keinu esanguratsuak eginez besoekin. Hori baitzen, eta baita, klubaren garaikurrik preziatuena: belarri handien trofeoa.

 

   Euskal herritar batek jaso zuen Frantziako klubek orain arte eskuratutako Europako Kopa bakarra. Aurki 25 urte beteko dira Didier Deschamps kapitainak, Basile Boli erdiko atzelariaren gol bati esker, koparik loriatsuena belarrietatik hartu eta Marseilla osoa dantzan jarri zuenetik. Bernard Tapie presidentearen agintaldiko gailurra. Hortik aurrerakoak, klubaren geneetan hain ohikoak diren gorabeherak: 2. Mailara jaitsiera ligako partida erabakigarri baten emaitza adosteagatik; eta hamaika presidente, entrenatzaile, kirol zuzendari eta jokalari etengabeko joan- etorrian.

 

    Hiria bera da aldakorra ez den bakarra. Izaera. ´L’OM c’est nous´ ozenki dioen ahotsa. Nekez izango da Marseilla baino futbol hiri sutsuagorik. Harrotasun handiz erakusten dute paparrean daramaten izarra: 1993ko maiatzaren 26an Municheko Olympiastadionean zerutik jaitsi zutena. Frantziako futbolean aurrenekoa, eta bakarra, oraingoz.

Full Story

Austriako futbolaren erdigunea: Vienatik Salzburgora
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

 

 

 

Image13/02/2018

 

  Viena atzean utzita, Bratislavara bidean, Europa erdialdeko istorio zaharrak pilatzen dira Danubio ibaiaren ibilian. Hankak lurrean ipini eta, hurrengo egunean, Trnavara eraman gaitu trenak. Kuriositateak bultzatuta. Futbol zelai berria dute Eslovakiako hiri horretan, dotorea. Uztaila da eta estadioaren kanpoaldean Spartak Trnavako zaleak Vienara eramango dituen bidaia antolatzen ari dira. Europa League txapelketa udako aurreneko egunetan jokatzen hasiko baitira Austria eta Eslovakiako klub xumeak. Austria Viena historikoaren aurkako lehia prestatzen ari dira Trnavako jarraitzaile sutsuak. Prater ospetsura bisita: Ernst Happel futbol zelai gogoangarria.

 

   Ernst Happel, bidaia hartako izen distiratsuetako bat. Austriako entrenatzaile handia gogoan. Feyenoord Europako gailurrera eraman zuen eta Hamburgorekin errepikatu zuen balentria urte batzuk geroago, Reala final erdietan kanporatuta. Europako Kopa bi talde ezberdinekin irabazi zuen aurreneko entrenatzailea izan zen, eta azpitxapeldun atera zen, beste behin, Brujasen aulkian. Txuri-urdinen nazioarteko ibilbidean  lehenengo aurkari austriarra, Happel jauna. Zigarroa ezpainetan. Kea zeriola. Vienatik Bratislavara bidea egiten duen baporeak bezala.

 

   Austriarrek aurrera egin zuten Spartak Trnavaren kanporaketa hartan. Mitropa Cup zaharraren istorioak urrun geratzen ziren, Matthias Sindelarrek bereak eta bi egin zituen garaiko pasadizoak. Paperezkoa omen zen gizona, arina, dotorea. Der Papierene. Garaiko artistarik distiratsuena baloia hanketan zuela. Munduko selekziorik onenaren izar nagusia zen:  Wunderteam (talde zoragarria) esaten zioten Austriari.

 

   30eko hamarkadan, Alemaniak Austrian eskua sartu zuenean, Hitlerri bizkarra eman zion Sindelarrek. Austria 1934ko Mundialean finalerdietara eraman zuen jokalariak uko egin zion germaniarren elastikoa janzteari. Hamarkada horretan baloia lurrera jaitsita erakustaldiak eman zituen han hemenka Wunderteam delakoak, Hugo Meisl entrenatzaileak gidatuta. Futbolaren historian erreferentzia den teknikaria, iraultzailea, orduko joera eta jokamolde nagusietatik urrun bizi zelako. Sindelar kapitaina bezala.

 

   Alemaniarrek zokoratu zuten paperezko futbolaria. Eta egun batean, emaztea eta biak hilda agertu ziren Vienako etxean. Berogailuaren gas isuriak eragin omen zuen senar-emazteen heriotza. Matthias Sindelar Austriak inoiz izan duen futbolaririk handiena da. Mitoa.

 

Full Story

Un verano sin Italia
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 2

Image30/11/2017

 

Las hojas que vuelan libres en otoño se pierden en la oscuridad. El fútbol italiano, marchito a las puertas del invierno, difícilmente va a florecer cuando llegue la primavera, y sufrirá de nostalgia en verano. Se viene un Mundial sin Italia, sin Holanda, sin algún otro notable de otro tiempo. Pero la caída de los transalpinos es la más pronunciada de todas, porque siempre fueron parte del paisaje. Tradicionalmente nadie los quería ver, ni en pintura; y ahora que no estarán en el bombo, los extrañan.

 

   Cada cuatro veranos siempre surgía la figura de algún futbolista italiano con una curiosa historia bajo el brazo. El eterno juventino Roberto Bettega llevaba el estandarte de los grandes delanteros azzurri en Argentina’78; Paolo Rossi le tomó el relevo en España’82, luego de penar dos años sin jugar por las apuestas clandestinas; Alessandro Altobelli, Spillo, paseó su elegancia por México’86; Salvatore Squilacci salió de la chistera en Italia’90; cuatro años después, Roberto Baggio lideró el ataque italiano en EEUU; en Francia’98 le tocó el turno a Christian Vieri; en Japón y Corea ya lucía estampa bajo palos Gianluigi Buffon, hasta nuestros días; Alemania 2006 encumbró a Fabio Cannavaro como ¡Balón de Oro!; en Sudáfrica 2010, la selección eslovaca liderada por el ídolo napolitano Hamsik, dejó fuera del torneo a Gennaro Gatusso y compañía en la primera fase del torneo; en 2014 ocurrió algo parecido, con el ilustre Andrea Pirlo en su penúltima estación como internacional en la tierra delfutebol: Brasil. Futbolistas de todo tipo y condición: con mucha grinta la mayoría, y unos cuantos seductores y sutiles sobre el verde. Italia siempre asomaba la cabeza por alguna esquina.

 

   Fueron campeones del Mundo en España’82 sin ganar un partido en la primera fase. Colgados de la incertidumbre durante muchos encuentros, los italianos se aferraron a un goleador que rescató Bearzot de las catacumbas. La astucia de Rossien la segunda fase terminó coronando a Italia en Madrid, entre los brincos del presidente de la República Sandro Pertini. Pero en aquel torneo, entre los azzurri, las pinceladas de excecpción corrieron a cargo del romanista Bruno Conti. En Italia siempre había algún jugador diferente.

Full Story

El camino de Nabil
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

nabil-23/03/2015-

 

 

Creo que el fútbol francés cuenta con los mejores jugadores jóvenes del mundo. Marcelo Bielsa.

 

   Hace dos semanas un futbolista menudo asomó por La Mosson (Montpellier) junto a sus jóvenes colegas y puso patas arriba el partido. Ganó el Lyon, con la misma autoridad que demostró unas  jornadas antes en Burdeos. Cinco goles en ambos partidos.

 

   Nabil y sus jóvenes compañeros se habían recreado en Chaban- Delmas con un 0-5 que suponía un mensaje claro a sus oponentes más acreditados: Marsella, París y Mónaco. Montpellier fue la siguiente parada.

 

   Pasaban las jornadas y el peso de la responsabilidad no parecía hacer mella en la tropa de Gerland. Poco a poco iba dejando atrás su particular travesía del desierto, con la luz al frente; luminosidad que emana del flamante estadio que en breve estrenarán: Le Stade des Lumières.

 

   De niño, no lejos de allí,  jugaba Nabil en el gran parque de Lyon, mostrando su destreza con la pelota. Disfrutaba con sus hermanos pequeños y amigos de la infancia. Muchos de ellos de origen argelino, como él. Su familia había emigrado a Francia y Nabil nació a orillas del Ródano. Allí creció viendo ganar al OL, séptuple campeón de Francia coincidiendo con el cambio de siglo.

 

   Nabil ingresó en las categorías inferiores del Lyon, pero tras una larga lesión quedó relegado. Buscó acomodo en otros pequeños clubes de la ciudad para seguir disfrutando del juego, y terminó aflorando el  talento, de forma natural. Su constancia le devolvió al club que le había desechado y ahora alumbra.

Full Story

Juego y Real (2)
1 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 2

    ImageAlguien debió perder los papeles en el camino y parece que no hay manera de recordar la fórmula. Pelota al pie, al espacio, pelota frontal o juego corrido. El sábado pasado no era extraño imaginar al poderoso Andy Carroll con la camisa blanquiazul en Anoeta batiéndose en duelo por los aires con los futbolistas franjirrojos. Los constantes envíos del preciso guardameta de la Real eran una suerte de azar en la propuesta del conjunto local. La pelota, mayormente, volvía escupida a campo propio, se perdía por la línea lateral, y a veces nacía una segunda jugada tan alocada como imprecisa. La primera parte ante el Rayo recordó, por momentos, a la del día del Levante. Entonces se contabilizaron cuarenta y seis envíos en largo sólo entre el portero y los dos defensas centrales. No hubo forma de hilvanar juego. La pelota iba y venía, más pronto que tarde.

 

   Ante el Rayo la tendencia inicial reflejaba el pase en largo como pistoletazo de salida. A la expectativa. La Real sufría cuando intentaba sacar la pelota limpia desde atrás, sin conseguir conexiones que procuraran fluidez al juego. Ni amplitud ni profundidad. Una suerte de batiburrillo, sin lazos de juego que pudieran aportar algo de luz. La Real sufre en las disputas, busca transiciones rápidas y salir corriendo. Pase frontal, cruzado o largas carreras frenéticas, a imagen y semejanza de las galopadas de Canales con la pelota cosida al pie. El fútbol combinativo parece postergado. O, directamente, no resulta. ¡Con jugadores como Markel, Granero, Xabi Prieto, Canales, Vela y Agirretxe en el campo! Futbolistas de buen pie.

Full Story

Goles de colores
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 0 / 0

Image09/12/14

 

 

Las nubes van de corrido, a toda prisa. Los paraguas se agolpan en las tribunas ávidas de victoria. De salida un zumbido suena de forma coral: “Pio-pio, pio-pio…”. Federico Piovaccari desata la lluvia de goles y flotan los paraguas en Ipurua. Las nubes marchan a toda velocidad.

 

   El chiquillo mira a su madre bajo el aguacero y le pregunta a ver cuántos van. Ella le muestra la palma de la mano: “Cinco, 5-2”, le dice. El chaval ha perdido la cuenta en pleno carrusel. El marcador es concluyente, histórico para un equipo que estrena máxima categoría. Y lo hace sin cambiar de renglón.

 

   La SD Eibar sigue escribiendo su historia con buena letra, sin arabescos ni estridencias. El fútbol se vive con normalidad en Ipurua, como siempre. Sólo ha cambiado la dificultad de los rivales; de puertas adentro, la vida sigue igual. El aroma sobre el terreno de juego es inconfundible; la misma fragancia del equipo que hace dos años se afanaba por romper una larga racha sin ganar en 2ª B. El despliegue para lograr aquella agónica victoria ante el Noja se refleja en el sobresaliente triunfo contra el Almería. Han transcurrido dos años, sólo un par de años. Y dos categorías después todo sigue siendo reconocible sobre el césped. Seis de los futbolistas que participaron aquel día repiten en el triunfo más amplio del conjunto azulgrana hasta la fecha en Primera División.

Full Story

Cruce de culturas
3 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image12/11/2014

 

 

La sucesión de Alex Ferguson en el Manchester United fue traumática para David Moyes. Apenas duró unos meses en el cargo el hombre recomendado por el propio Sir Alex. En otro tiempo, Moyes aún seguiría comandando la nave de Old Trafford, como ocurrió en los inicios de Ferguson, cuando no llegaban los éxitos. Pero a los principales clubes ingleses llegaron un buen día magnates ajenos al fútbol que demuestran no tener tiempo para la reflexión. Buscan resultados, y la historia reciente del United fue como una losa en la corta trayectoria de David Moyes.

 

   Los escoceses presumen de haber enseñado a jugar al fútbol a los ingleses. Matt Busby, Bill Shankly y Alex Ferguson nacieron en Escocia. Ellos han marcado la época gloriosa de las dos instituciones más grandes del fútbol inglés: el Manchester United y el Liverpool FC.

 

   David Moyes también es escocés, de Glasgow. Asomó en la Premier League en los albores del nuevo siglo tras realizar una gran labor en las categorías menores del fútbol insular. El Everton vivía tiempos difíciles tras la gloriosa década de los ochenta, donde los toffees acumularon gloria en lucha enconada con sus vecinos del Merseyside, de la mano del entrañable Howard Kendall. Aquel equipo era El Ballet Azul.

 

   “Vengo al equipo del pueblo”, manifestó Moyes el día de su presentación en Goodison Park. Así arrancaron once temporadas que han marcado su carrera. Porque David Moyes se granjeó su prestigio como entrenador en el banquillo  del Everton, con plantillas que fueron evolucionando. Pero siempre con un denominador común: el alto ritmo de juego.

Full Story

Juego y Real
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

Image04/11/2014

 

El juego no fluye a orillas del Urumea. Se ha deteriorado  por momentos y los resultados lo atestiguan. El día del Getafe el sentimiento en Anoeta era de que algo se había roto, pero sobre las cenizas de una derrota inexplicable, por cómo se produjo, intentaron reconstruir la esperanza en casa del colista, pero en Córdoba tampoco. La puesta en escena sólo dio para rascar un punto ante un rival con escasos recursos.

 

 

   La semana posterior resultó desconcertante, con un torrente de comentarios en torno a la figura del entrenador, que seguía en el cargo en medio del “periodo de maduración” sobre las posibles decisiones a tomar por parte del Consejo. Y por el camino comenzaron a asomar nombres de otros entrenadores. Nombres tan diversos como el estilo que defienden.

 

   “¿Qué le pasa a la Real?” Se oye en la calle. El juego habla por ella. Se ha ido deformando en el  tiempo y los números van de la mano. Las razones pueden ser múltiples, desde la cabeza a los pies, y todo ello se refleja en el terreno de juego.

 

   Se habla de la derrota en Krasnodar como detonante del problema: el bloqueo psicológico tras un golpe inesperado. Aquel día la Real se aferró a la renta mínima del partido de ida hasta que se vio obligada a reaccionar. Sufrió lo que no está en los escritos a balón parado (mal endémico),  y fue incapaz de generar juego. Se rasgaron las vestiduras por la eliminación en la previa de la Europa League de un equipo con renovadas aspiraciones continentales. Pero el juego transitaba por otros derroteros.

 

   En Zubieta se produjo una reflexión al final de la pasada temporada sobre la cantidad de goles encajados durante el campeonato: 55 en 38 partidos (sólo siete equipos  recibieron más tantos). La Real concedía más de la cuenta. En el otro lado de la balanza, había anotado 62 goles, siendo el sexto mejor realizador del torneo. El desequilibrio era palpable. La herencia del 1-4-3-3 pasó a mejor vida para intentar buscar otro tipo de equilibrio, con un futbolista más en  mediocampo y una figura geométrica que comenzó a hacerse popular: el rombo. Pero las interacciones sobre el campo, lo sustancial, más allá de los dibujos, no emiten señales positivas, lo que termina penalizando al juego.

 

   En vísperas del partido ante el Córdoba, Jagoba Arrasate ponía el foco sobre una de las causas del problema: “Cuando hemos sido capaces de atacar bien el equipo ha sufrido menos defensivamente”. Una frase que alcanza al colectivo. La Real viene siendo un equipo largo que se parte por la mitad porque no avanza junto. El conjunto txuri-urdin multiplica centros al área sin conseguir que el delantero centro pueda rematar en situación ventajosa. Si se produce pérdida del balón, el rival encuentra muchos resquicios para contragolpear, porque el ataque realista no se ha desarrollado de forma ordenada, y los jugadores más avanzados, en muchos casos, tienden a descolgarse. La acción se convierte en una carrera hacia atrás donde los mediocentros se erigen en diques solitarios y sufren sin la ayuda de los hombres más adelantados.

 

Full Story

Caminando por la vida
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 2

  Cuando el pasado sábado el defensa central Cédric Mongongu marcaba el tanto del empate provisional de la Repúlica Democrática del Congo ante Costa de Marfil en Kinshasa, entonces me acordé del joven Prince, de sus palabras unos pocos días antes: “Mi jugador favorito es Cédric Mongongu. Es defensa, como yo. Y juega en el Evian TG, en Francia”.  

 

   A Prince le gustaría algún día alcanzar las cotas deportivas de Mongongu, jugar en su equipo del alma, el TP Mazembe, ser internacional  y dar el salto a Europa. Al igual que Glody, centrocampista de altura. Él idolatra a Yaya Toure, un futbolista que comenzó como ellos: “por el placer de jugar”, apostilla el maestro Régis.

 

   Régis Laguesse es un antiguo futbolista francés que destacó en el Angers de la buena época, de cuando deleitaban al aficionado con fútbol de altos vuelos. “Teníamos en el equipo a Jean-Marc Guilllou, un auténtico fenómeno. De lo mejor que había entonces. Era muy técnico, rápido…”. Guillou hizo carrera como internacional y jugó al lado de Michel Platini en la selección francesa que disputó el Mundial de Argentina’78. “Es un visionario. Un entrenador único a nivel formativo. Es muy estrico y eso le ha acarreado problemas con sus responsables. Tiene un concepto del fútbol muy definido y no hay quien lo mueva”, añade su amigo y antiguo socio.

 

   Guillou y Laguesse se embarcaron hace unos años en una aventura que resultó muy exitosa en Costa de Marfil. Impulsaron la academia Mimosifcom en Abidjan, capital de Costa de Marfil, con el objetivo de formar futbolistas a partir de un método educativo ideado por Jean-Marc Guillou.  El fútbol era el motor de la idea, pero se trataba de algo más, de algo con un trasfondo social: dar salida a través del deporte a los jóvenes y dotarles de recursos para poder desarrollarse como personas. El resultado dejó atónito al planeta futbolístico. Los primeros sorprendidos fueron los marfileños; luego, la obra tendría una gran repercusión fuera de África. Porque los cimientos de la futura selección de Costa de Marfil se construyeron en la academia de Guillou y Laguesse. Hablamos de futbolistas como Kolo y Yaya Toure, Eboué, Boka, Zokora, Romaric, Gervinho, Bonaventure y Salomon Kalou, Dindane, Ya Konan

 

   El fuerte carácter de Guillou y sus discrepancias con los responsables del club ASEC Abidjan desembocaron en la marcha de los dos hombres que consolidaron el prestigio de la academia y alumbraron a una generación excepcional.  Guillou y Laguesse se marcharon a Bélgica, para hacerse cargo del Beveren, un histórico en bancarrota. Les siguieron muchos de los futbolistas que ellos formaron en la academia de Abidjan,  para formar un equipo con abrumadora mayoría de futbolistas marfileños en la Jupiler League, situación que provocó el enfado  del club africano. “Guillou es nuestro padre espiritual”, llegaría a decir años más tarde el defensa Kolo Toure,  consolidado como un jugador importante en la Premier League. Hubo quien les acusó de mercadeo. Pero, más allá de polémicas y pleitos, la experiencia resultó muy curiosa.  Ya en Europa, aquellos jóvenes futbolistas se encontraban ante los ojos de emisarios enviados por los clubes más ilustres del Viejo Continente. Yaya Toure era el futbolista más solicitado. Lo quería Arsène Wenger (amigo personal de Guillou y Laguesse) para el Arsenal, pero el menor de los hermanos Toure no podía conseguir el permiso de trabajo requerido para jugar en la Premier League al no cumplir con el mínimo de partidos internacionales exigidos por la competición. El futbolista terminaría marchándose a Ucrania. Allí le esperaba una oferta del Metallurg Donetsk. Y poco a poco iría creciendo, desde Olympiakos, pasando por el Monaco, FC Barcelona, hasta llegar al Manchester City. “Yaya Toure consiguió ganar la Champions con el Barcelona, pero mi mayor satisfacción como educador es verle convertido en embajador de UNICEF para África. Recuerdo cuando lo fuimos a buscar. Era flacucho, muy tímido, hablaba poco. El esfuerzo y su dedicación le han llevado a ser un ejemplo”... Incidía en ello Régis Laguesse el otro día ante sus pupilos Prince y Glody mientras clavaban su mirada en las montañas que les abrumaban por su belleza. Ello ocurría en un rincón de Euskal Herria, a miles de kilómetros de su casa.

 

Image

   Prince Kasongo (15 años) y Glody Likonza (16 años) son alumnos de la academia Katumbi de Lubumbashi, en la RD del Congo. Una ciudad que se encuentra al sureste del país, en la frontera con Zambia. Prince y Glody pertenecen a la segunda generación de la escuela formativa del TP Mazembe, el equipo más importante del país y uno de los más prestigiosos de África: campeón en varias ocasiones de la Champions africana, y el único equipo del continente en alcanzar la final del Mundial de clubes, en 2010 ante el Inter de Milán. El presidente del club (un acaudalado empresario congoleño) y gobernador de la provincia de Katanga, Moïse Katumbi, es quien da nombre a la incipiente academia. Régis Laguesse se hizo cargo de la misma hace dos años y trabaja con la metodología de su maestro, Jean-Marc Guillou. “La idea es crear algo parecido a lo que hicimos en Costa de Marfil. Estamos en otro país muy complejo. Es muy frustrante ver cómo vive la gente siendo uno de los lugares más ricos del mundo en recursos naturales. La educación es primordial para que los chicos sepan valorar el esfuerzo y aprendan a desenvolverse ante las situaciones que les vaya planteando la vida. En la puerta de la academia figura una frase de Nelson Mandela: “La educación es el derecho y el futuro de la juventud”.

 

   Régis, además de director de la academia y entrenador-educador, imparte clases de geografía a los alumnos de la Katumbi Football Academy. Hace varios meses planteó una idea al presidente del club para incentivar a los jóvenes futbolistas y completar su formación: se trataba de elegir a dos de los alumnos, en función de los méritos contraídos, para realizar un viaje por Europa. Pero no sería un viaje cualquiera. Planteaba una especie de peregrinación para inculcar los valores del esfuerzo y la voluntad a la hora de hacer frente a los retos de la vida, y del propio deporte. El proyecto consistía en completar una ruta de 1200 kilómetros a pie desde Angers (Loira francesa) a Madrid, con final de trayecto en el Santiago Bernabéu.

 

   El pasado mes de mayo presentaron la idea a los alumnos de la academia, con el itinerario detallado por etapas. El reto consistía en caminar 30-40 kilómetros diarios con un coche de apoyo que se encargaría de la logística: comida, utensilios de acampada, ropa, etc. Y llego la hora de la elección: cuando Prince y Glody escucharon sus nombres se pusieron de pie ante los aplausos de sus compañeros. Ellos fueron los elegidos, pero era el espíritu de la academia quien se embarcaría en la aventura. Todos estaban identificados con este proyecto, y otros que se pondrán en marcha en los próximos meses: como ascender al Mont Blanc o Kilimanjaro con otros alumnos. “África me ha enseñado muchas cosas. Valoro su fortaleza, la riqueza de su vida interior”, remarca el responsable de la academia Katumbi.

Full Story

¡Que vuelva la Recopa!
1 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 4

Image

Las imágenes se veían oscuras, los archivos mantienen intacta la atmósfera que entraba en casa por el televisor. Al principio eran fragmentos en blanco y negro. Las gradas eran marciales. Tan sobrias que sobrecogían por la distancia. La diferencia horaria también hacía diferentes aquellos partidos de la vieja Copa de Europa, la antigua Recopa, o tan prestigiosa Copa de la UEFA.

 

   Tbilisi era una de las grandes capitales europeas del fútbol. Al otro lado del telón, los partidos del Dinamo eran misterio. El nombre del equipo cuando menos intrigaba: Dinamo Tbilisi. Era la época donde la selección de la Unión Soviética estaba repleta de figuras ucranianas y georgianas.

 

   En la temporada 1980/81 la Recopa nos ofreció una final insólita: Dinamo Tbilisi vs Carl Zeiss Jena. Se trataba de un torneo que juntaba a los campeones de Copa de los diferentes países europeos. Competían equipos de diversa procedencia y condición. Te podía venir el Dinamo de Minsk bielorruso y  pintarte la cara. Si no era Kondratiev, podía ser Aleinikov, aquel centrocampista bigotudo que terminó firmando por la Juventus, quien te dejara fuera.

 

   Recuerdos imborrables de aquel Dymano de Kiev excelso, campeón de la Recopa a mediados de los setenta; pero, sobre todo, victorioso en Gerland ante el Atlético de Madrid, en la misma competición, una década después. Demianenko. ¡Qué delicia!

 

   Jugaba el Dinamo Tbilisi una fría noche, oscura y gris como el escenario, con la enorme pantalla luminosa  al fondo que anunciaba la presencia de un equipo insular, simpático: el Bastia. Roger Milla era el bastión de la delantera corsa, equipo que tres años antes había disputado la final de la Copa de la UEFA ante el PSV Eindhoven de los hermanos Van der Kerkhov. Pero ese día, sobre el vetusto estadio de la capital de Georgia, voló un equipo imperial. El grupo comandado por Chivadze, Kipiani, Daraselia y Shengelia. Los mismos que torpedearon en la final de la Coupe des Coupes al Carl Zeiss Jena alemán, en Düsseldorf. Un cuarteto de lujo. Columna vertebral de una formación grande de verdad.

Full Story

Finales guardadas en el tiempo
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 1

ImageHistoria y recuerdos de finales ganadas y perdidas. Finales, al fin y al cabo. Palabras mayores. 26 años sin alcanzar estas cotas. 26 años sin volver a pisar un feudo coloreado de forma desigual, al cincuenta por ciento. Ahí sí, ahí a veces se ganó por goleada.

 

   El fútbol es sentimiento, sensación, pura competición. Extrañamente flotaba en el ambiente un atisbo de goleada a favor. Algo inusual tratándose del calibre del rival, por muy mal que estuviera deportiva e institucionalmente. Y curioso: Luis Aragonés era el entrenador de aquel equipo. Esa temporada había recuperado a una figura de talla mundial sobre el campo, un centrocampista como pocos, que se pasó un año postrado en la grada por un acto de deserción. Bernd Schuster había sido sustituído dos años antes en la final de la Copa de Europa ante el Steaua de Bucarest en Sevilla, y sin esperar a la resolución de tamaño choque, se duchó y puso tierra de por medio. El FC Barcelona pereció en la tanda de penaltis, a pesar de la lúcida actuación de Urruti. Pero al otro lado del campo, en el equipo de elástica blanca, jugaba un gigante llamado Ducadam. Schuster se pasó en blanco la siguiente temporada, pero aún le quedaba una más como blaugrana sobre el césped, antes de retomar de forma activa el color inmaculado.

 

   La temporada 1987/88 fue terrible para el Barça, una de las más volcánicas que se recuerdan. Las gradas del Camp Nou fueron menguando en entusiasmo. Había un gran malestar y el desencanto se adueñó de las gentes. Pero Schuster ya no estaba en un rincón. Volvió al corazón del juego y eso ya era bastante.

 

   A finales de 1987 visitó Atotxa un sábado por la noche el conjunto blaugrana en pleno frenesí txuri-urdin. Las dudas que podía generar el FC Barcelona eran inversamente proporcionales a la confianza y fe ciega que albergaba la Real, en lucha directa por el campeonato liguero, con el dispositivo que pusieron en práctica por aquellos tiempos John Benjamin Toshack, en la propia Real, y el chileno Vicente Cantatore en el Real Valladolid: un líbero y dos centrales en el fondo, con laterales de largo alcance. La Real había perdido esa temporada a López Ufarte, pero estaba Begiristain, junto a José Mari Bakero, López Rekarte y Loren. Era la savia nueva, que entroncaba con los últimos fogonazos de dos mitos: Arconada y Zamora.

Full Story

El futbolista efervescente
1 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 4 / 3

ImageNo es común que un entrenador haga comparaciones públicamente entre futbolistas. Suele ser una losa para aquél que debe cargar con el elogio, cuando la comparativa surge con un mito. Algunos se quedan en el camino, otros avanzan con naturalidad. Las figuras incipientes siempre generaron grandes expectativas, a veces ríos de tinta apresurados, y con mucha frecuencia terminaron por extraviarse.

 

 

   Hoy nos ocupa un caso extraordinario. Todo arrancó en una eliminatoria copera. Una de tantas que la Real ha malgastado en el último cuarto de siglo. Eran tiempos difíciles. Los más complicados. A partido único caía el conjunto txuri-urdin ante el Rayo Vallecano en Anoeta. No había diferencia de categoría: ambos luchaban por salir de Segunda. Pero sucedió que los franjirrojos mostraron mayor pericia y la frustración volvió a acomodarse en las tristes gradas del estadio. Pareciera que un rayo había partido de cuajo los ánimos de la hinchada. Sin embargo, aquella noche sucedió algo excepcional. Algo que con la perspectiva del tiempo y el devenir de los acontecimientos iba a resultar fundamental para entender el cambio que ha experiementado la Real en los últimos tiempos. Ese día debutó en partido oficial Antoine Griezmann, un futbolista que llevaba desde los 13 años en Zubieta y sólo necesitó cuatro para traspasar la puerta que le condujera al primer equipo. Pasó sin llamar. Tiró la puerta abajo, literalmente. En la conferencia de prensa posterior al partido, el entrenador de la Real, Martín Lasarte, quiso esbozar un atisbo de esperanza lanzando una frase muy gruesa. “Antoine me recuerda en ciertas cosas a Fernando Morena”, se apresuró a decir.

Full Story

El balón de cuero
3 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 4 / 2

ImageCon él jugábamos siempre, y cuando llovía daba igual, le seguíamos dando con la cabeza. Y otra vez. A veces la pelota quedaba varada en un charco, pero allí íbamos todos, de cabeza. Hasta el anochecer. Hasta que llegábamos exhaustos a casa, hechos unos zorros.

 

   El fútbol siempre fue equipo, un juego lúdico de competición para arrancar una sonrisa o terminar pensando que mañana lo intentaríamos de nuevo, a ver si esta vez ganábamos. Pero si no se daba, a por el siguiente, y así hasta el próximo partido.

 

   Había buenos equipos que admirábamos puestos en pie desde aquellas gradas satisfechas. Siempre había jugadas y goles que terminaban enloqueciendo los sentidos. Había júbilo. Ganaba el equipo, porque tenía buenos futbolistas, y era un gran grupo. Trabajo, humildad, respeto.

 

   Aquellos días, a finales de año, asomaba en un pequeño recuadro la noticia de que Kevin Keegan había ganado el premio al mejor futbolista del año. Era la figura de un gran equipo, el Liverpool. Otro año llegaba la nueva de que Michel Platini era el futbolista distinguido, dentro de una magnífica escuadra: la Juventus de Turín. Los veíamos a distancia, y saltábamos al otro lado del canal para leer los diarios que hablaban de sus andanzas. Así fuimos desmenuzando las hazañas del Hellas Verona, los grandes partidos del Anderlecht, las historias del Ajax, el admirable juego del Dynamo Kiev… hasta que otra vez llegaba la noticia: Ruud Gullit nombrado mejor futbolista del año. Y entonces podía haber un ligero desaire por el nombramiento, pero poco ruido, por lo demás.

 

   Hasta que convirtieron el fútbol en una batalla individual desde los taquígrafos y organismos interesados. Luces y sombras. El equipo queda relegado a un segundo orden. Adulación permanente al Rey Midas de turno: sea Messi, Cristiano o Ribéry. Todo lo que les rodea, todo lo que permite que se expresen en todo su esplendor, queda condenado a la intemperie.

Full Story

El canto del gallo
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 2

   ImageSe le abrió el cielo a Francia, y con ello recupera su color. Era pálido antes del partido, negro se presumía el futuro inmediato; pero, finalmente, se produjo una explosión colectiva. Algo que en el balompié galo se echaba en falta desde hace mucho tiempo. La derrota ante España en Saint-Denis puso prácticamente imposible el pase directo al Mundial. Sus posteriores partidos de la fase clasificatoria desprendían un cierto aroma depresivo. Entonces volvieron los viejos reproches: que si Benzema lleva tantos partidos sin marcar, que si Nasri, y la tormenta que desató Evra hace un mes.

 

 

   El lateral izquierdo del Manchester United atizó sin contemplaciones a los críticos de diversa índole que rodean al fútbol francés. En el ojo del huracán, un periodista, algún técnico de renombre, y el llamado lobby del 98: los campeones del mundo que ejercen como comentaristas en diferentes medios de comunicación. Se palpaba el nerviosismo en el seno de la selección francesa. Didier Deschamps rehuyó entrar en la polémica: “es un problema entre el futbolista y los críticos”, se limitó a decir. El presidente de la federación, Nöel Le Graët, tuvo que pedir disculpas públicamente a alguno de los agraviados por Evra. El propio futbolista rectificó en algún caso, pero la carga de sus palabras ahondaron en el malestar general.

 

Full Story

El futbolista eterno
1 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 4.667 / 3

ImageEl fútbol ha cambiado una barbaridad desde que luciera tirabuzones, recorriendo la banda izquierda sin desmayo. En aquellos campos, muchas veces impracticables, con esas porterías que parecían incrustadas entre la gente, él avanzaba como un torbellino. Los sábados comenzaban muy temprano ante el televisor, con el partido de la sobremesa. Unas veces desde White Hart Lane, más a menudo desde Anfield Road o Highbury, pero menos desde Old Trafford.

 

   Entonces eran más famosos los colorados del Liverpool o Arsenal, protagonistas de aquellas pugnas históricas a finales de los ochenta y primeros noventa. Ya por entonces, Alex Ferguson oficiaba en el banquillo del Manchester United, que difícilmente hacía sombra a los mejores equipos de Inglaterra. Era otra época. De cuando Steve McManaman arrancaba sus primeras carreras, o el malogrado David Rocastle ponía el acento al enésimo quiebro.

 

   El Manchester United ganó la Recopa de 1991 ante el FC Barcelona en Rotterdam, y aquello fue como una bocanada de aire para un equipo que quería volver a ser importante, pero fracasaba en el intento. Pasaban jugadores y no había manera de reverdecer viejos recuerdos. Estampas llenas de nostalgia retrocedían a los años cincuenta y sesenta. Demasiado lejos.

 

   Entre jugadores curtidos se vislumbraba algún joven prometedor llamado a liderar el cambio. Lee Sharpe podía haber sido uno de ellos.

Full Story

Sueños y realidades
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 2

 

 

ImageEl arranque y las zonas intermedias. Fútbol, en definitiva. Más allá de la historia, del peso y del escenario. Old Trafford: el Teatro de los Sueños. Un escenario mítico. A la altura de Anfield Road, San Siro, el propio Camp Nou o Santiago Bernabéu. Visualmente quizá impresione más jugar en el Westfallenstadion de Dortmund, o en Celtic Park; allí donde los cimientos retumban. Pero cierto es que Old Trafford encierra una mística diferente. Desprende un aroma de paraíso futbolístico.

  

Manchester está dividida más que nunca: citizens y mancunianos se disputan el color de la ciudad, celeste y roja, según el momento. Por un instante fue txuri-urdin. La hinchada de la Real tomó la ciudad con la ilusión de conquistar un enclave distinguido. En los últimos veinte años el Manchester United se ha convertido en referencia futbolística mundial, algo que no era hasta hace un cuarto de siglo. La historia comenzó a cambiar cuando llegó al club Alex Ferguson, procendente del Aberdeen. Los red devils llevaban mucho tiempo sin llevarse un título a la boca. Y, curiosamente, en dos décadas el United pasó de ser un equipo aspirante al más rico del concierto futbolístico. Consiguió proyectar una imagen irresistible a nivel planetario, que le transportó a los cinco continentes. Supo vender su marca. La Premier League fue el campeonato que apostó por la globalización antes que nadie, y su estandarte resultó ser el Manchester United.

Full Story

El acierto final
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 5 / 2

realaNi siquiera una aspirina como consuelo para el coscorrón final de anoche en Leverkusen. El leve viento frío cortaba el ánimo de la hinchada que rumiaba la derrota postrera a golpe de lamento. Fue un tiro franco. Certero. De un futbolista, Jens Hegeler, que no se prodiga demasiado. Hasta en eso tuvo poca fortuna la Real. Decidió en tiempo añadido el tiro libre de un futbolista que se disfrazó de Gonzalo Castro, baja sensible del Bayer Leverkusen. Hegeler acumula 61 minutos en la presente edición de la Bundesliga; el futbolista que de un golpe preciso superó el dique de la Real, con más argumentos futbolísticos que su rival germano en la segunda mitad.

 

   Una ligera falta de precisión en el remate volvió a lastrar el buen partido del equipo txuri-urdin. La pasada temporada de repente se activaba un torbellino ofensivo, veloz y dañino, que dejaba noqueado a sus contrincantes. Un pasaje excepcional. Algo que toma un valor extraordinario cuando sucede lo contrario.

Full Story

Los entresijos del alto nivel
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 4 / 2

ImageOcurrió en Marsella. Una de tantas historias recurrentes en el fútbol de máximo rango. Volvía el conjunto marsellés a la Liga de Campeones después de penar durante años, con un descenso a Segunda incluido. Y llegó el Milan al Stade Vélodrome, desvencijado, con una mala trayectoria, asfixiado por el ambiente que le rodeaba. Jugó más el conjunto francés. Creó ocasiones. Mereció el triunfo. Pero ganó el conjunto italiano. Pippo Inzaghi marcó la diferencia al filo del fuera de juego. Era su hábitat natural. Al final del encuentro, el entrenador del OM, Didier Deschamps, sentenció: “C’est l’haut niveau”.

 

 

   Deschamps había sido campeón de todo con la Juventus. Tenía mil vivencias en equipos con oficio y manejo de las situaciones en momentos de máxima exigencia. “La culture de la gagne” que diría él. Era un baño de réalisme; eso que describe a los equipos que muestran una alta practicidad. Suena frío, extremadamente profesional, a veces cruel, pero resulta altamente satisfactorio para quien lo detenta. Virtud futbolística. Eso que se gana a base de batallas, derrotas dolorosas y personalidad.

Full Story

Un fenómeno Real
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 4.667 / 3

ImageLa pasada semana el anterior entrenador del conjunto txuri-urdin, Philippe Montanier, reflexionaba sobre aquellos que mostraron sorpresa ante el despliegue futbolístico protagonizado por la Real en Lyon. El técnico normando invitaba a los incrédulos a repasar el pasado reciente del conjunto guipuzcoano. Al equipo le costó año y medio asimilar un estilo que terminaría llamando la atención, por frescura, descaro y determinación. A los que describían la eliminatoria, principalmente, como el duelo entre un clásico y un novato de las competiciones europeas; a aquellos que hablaron desde el supuesto, Montanier les recordó los triunfos de este equipo en campos como La Rosaleda, Mestalla, Vicente Calderón, Sánchez Pizjuán o San Mamés. Un salto cualitativo edificado en el tiempo; algo fundamental para acometer una metamorfosis tan sustancial. Tiempo: eso tan etéreo en el discurso del fútbol.

 

 

   Las etiquetas son clichés susceptibles de pasar a mejor vida en cuanto salta la chispa. La Real llevaba diez meses sin ganar fuera de casa. Era incapaz de romper la dinámica. Una especie de frustración acumulada que parecía una oda a la resignación. Hasta que cambió la tendencia. Nunca existe una sola razón para explicar los acontecimientos que se dan en este juego. Y menos cuando convergen tantas situaciones impredecibles.

 

   El humor es muy volátil en el fútbol. Algo cambiante según la naturaleza de los números. Como el barco que termina plegado al capricho de los vientos. El tiempo vive angustiado en medio de los resultados; atrapado por el impulso de la frustración. Nada, o casi nada, escapa a los malos resultados. Pero la Real supo capear el temporal en los peores pasajes: vivió muchas vicisitudes, algunas extremas, en el espacio de seis años, y el tiempo le ha distinguido. La importancia del proceso.

 

   El logro de la Real es haber conquistado la batalla del tiempo. Perdurar en el punto de partida y conseguir una evolución que le permite competir en cualquier situación, ante cualquier rival. Demostrar que la primavera en el fútbol llega de forma natural, sin brusquedades. Que muchas veces no hace falta acometer una aventura a la desesperada, porque todo requiere su tiempo de maduración.

Full Story

Marca de la casa
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 4.333 / 3

 

gerlandEl Lyon ha cambiado de registro. Ya no es el monarca del fútbol francés, título que acuñó en los albores del siglo XXI. Durante años no tuvo rival en Francia. Siete títulos de L1 encadenó de forma consecutiva, la totalidad que jalonan su palmarés. Hasta entonces había sido un equipo con una trayectoria oscilante. No era un clásico del balompié francés. La afición gala sigue venerando a su vecino, Saint-Etienne, desde la nostalgia. A pesar de llevar más de treinta años sin haber ganado la liga. Algo ha fallado en el séptuple campeón hexagonal para no llegar a los aficionados en general. Francia fue un día del Saint-Etienne. Todavía arrastra adeptos de la época gloriosa; pero Francia nunca tuvo empatía con el lustroso Lyon.

 

   Se le veía venir. Su astuto presidente Jean-Michel Aulas tomó las riendas en Segunda división para poco a poco subir peldaños y ponerlo en órbita. Tras el ascenso el reto era Europa. Y tras pisar el Viejo Continente, un título. Y luego otro. Y otro más. Hasta consagrar un reinado que parecía eterno... Pero nada es para siempre.

 

   La llegada del goleador brasileño Sonny Anderson a finales de los 90 comenzó a cambiar el rumbo del conjunto francés. Se abría la vía brasileira con trazos de jerarquía y clase: Claudio Caçapa, Cris y Juninho Pernambucano dejaron una huella profunda en Gerland. Fueron la avanzadilla para que compatriotas como Nilmar, Fred o Michel Bastos tuvieran un camino reconocible.

 

   Un equipo siempre dirigido por técnicos de perfil discreto. Silenciosos. Serios. A imagen y semejanza de Gérard Houllier, Jacques Santini, Paul Le Guen, Alain Perrin, Claude Puel o Rémi Garde, antiguo capitán del equipo y responsable del centro de formación. Juego equilibrado, rápido y poderoso en la zona ancha. Futbolistas como Michael Essien y Mahmadou Diarra resultaron fundamentales para el cambio de dimensión. Primero, por su rendimiento en el campo; y más tarde, por las plusvalías que les procuraron al club, para poder seguir fichando futbolistas de relumbrón y pagar fichas astronómicas.

 

   Un clásico de la Liga de Campeones. El Lyon fue durante años el rival a evitar; convertido en bestia negra del Real Madrid. En la fase de grupos y en las eliminatorias. Y siguieron pasando grandes figuras por el césped, como el patrón Jérémy Toulalan, el infatigable Kim Källstrom, o el delantero con mayúsculas Lisandro López. Pero el Lyon siempre tuvo un tesoro que el tiempo  y las circunstancias han terminado por destapar: la cantera. Un excelente vivero que ha dado grandísimos futbolistas, tantas veces invisibles a los ojos de los dirigentes.

 

   Florian Maurice fue la referencia del centro de formación en los 90. Un goleador reconocido en Francia. Prefirió emigrar a Paris y Marsella, antes que esperar al despegue definitivo de su equipo. Ludovic Giuly y Steed Malbranque también se marcharon en busca de fortuna. Previamente lo hizo el monumental Frédéric Kanoute. Con él no contaban. Y en esas llegó un chico medudo, vivo como una centella, para quedarse, para ser el faro de la escuela: Sidney Govou. Poco después le seguiría un delantero con unas condiciones técnicas excelsas; un talento descomunal que por su frialdad y timidez parece escondido: Karim Benzema, estandarte de la brillante generación del 87, junto a Hatem Ben Arfa y Loïc Rémy. Ninguno de los tres juega en el Lyon. Hace tiempo que no lo hacen. Benzema llenó las arcas del club tras su traspaso al Real Madrid; los otros dos pasean su calidad por los campos de la Premier League.

Full Story

Futbolaren gorabeherak
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 3 / 1

Image

2010eko ekainaren 22an zalaparta zen nagusi Anoetan. Joseba Llorenteri ongietorria ematera hurbildu ziren hainbat zale. Alaba txikia besoetan atera zen zazpi urte lehenago utzi zuen berdegunera: Eibarren, Valladoliden eta Vila-Realen zaildu zen, Realera itzuli aurretik. Ibilbide oparoa egin zuen etxetik at, Bigarren mailan lehenengo, Lehen mailara iritsi eta Txapeldunen Liga jokatzeraino: hat-trick-a egin zuen behin Aalborgen aurka, Vila-Realeko aurrelari zela. Urrearen distira utzi Castello aldean eta txuri-urdinera aldatu zuen larrua, betiko izango zelakoan. Jokin Aperribay presidentea albo batean; Loren, kirol zuzendaria, bestean. Denak pozik, seme kuttuna etxera itzuli izan balitz bezala.

 

   Aurreko aroan, Darko, Nihat eta De Paula zituen aurretik. Gazte mailan Zubietan zuzendu zutenak bat zetozen: “Llorentek, aurretik hemen izan genuen beste Joseba haren traza dauka. Argia, bizia, lotsagabea, zorrotza”. Hondarribian billaba esaten duten horietakoa zen Llorente. Horrelakoa izan zen Joseba Etxeberria berdegunean eta antzeko nortasuna iritzi zioten Llorenteri.

Full Story

La Torre Eiffel
0 Comentarios - 1/52/53/54/55/5 - 4.25 / 4

ImageSuenan estrofas de Georges Brassens por las calles de París. Los adoquines de los Campos Elíseos asoman relucientes, como tepes de hierba húmeda. Los sueños se deslizan por la ciudad de la luz merced a la nueva dimensión que adquiere su equipo de fútbol; un club que pretende convertirse en marca registrada: PSG.

 

   El Paris Saint-Germain es una entidad con más fama que palmarés. Aún no ha alcanzado el medio siglo de vida, y sólo cuenta con dos títulos de Liga (1985/86, 1993/94). Sus grandes ídolos son de otro tiempo. Los más recordados se emparejaron en la medular del primer equipo campeón: Luis Fernández y Safet Susic. El equipo que ganó la segunda Liga quizá tuviera más glamour, con gente como Ricardo Gomes, Valdo, Ginola, Rai y George Weah. Aquel grupo de futbolistas se convirtió en la bestia negra del R. Madrid y FC Barcelona en la Recopa y la Copa de Europa a golpe de fútbol, gracias, en buena medida, al equilibrio que procuraban dos medios silenciosos y audaces en su desempeño: el capitán Paul Le Guen y el todoterreno Vincent Guérin. Un equipo con mucho lustre sujetado por dos diques imprescindibles.

   Luis Fernández, el gran ídolo de los primeros años sobre el verde, guió a los parisinos a su primer triunfo continental desde el banquillo: la Recopa de 1996. Los jugadores más brillantes se habían marchado y la gran estrella llegó de Mónaco: Youri Djorkaeff. Desde entonces, el PSG colecciona disgustos ligueros, casi de la mano del Marsella, con el dulce regusto de alguna copilla. París se ha especializado en las copas locales (Coupe de France y Coupe de la Ligue). Durante casi dos décadas, los capitalinos han visto como el título liguero discurría por Nantes, Auxerre, Mónaco, Lens, Burdeos, Lille, Marsella o Montpellier. El PSG siempre terminó fichando a los animadores del torneo anterior, pero la impaciencia y su complejo contexto terminaban por desactivar las ilusiones del eterno aspirante.

   El último gran futbolista del equipo era el brasileiro Nene. El atacante zurdo ha completado dos muy buenas temporadas en París, totalizando 45 goles y 18 pases definitivos. El antiguo futbolista del Deportivo Alavés, entre otros, lucía el diez a la espalda: el número que siempre ha ilustrado a los grandes. Pero alguien que amenaza con suplantar a la mismísima Torre Eiffel, por altura de miras y atractivo futbolístico, amenaza con arrebatarle el número fetiche. El París Saint-Germain cambia de dimensión con la fortuna procedente de Qatar, relegando a un segundo plano al futbolista que le ha dado vida estas dos últimas temporadas: el rendimiento de Nene ha estado muy por encima del fichaje más costoso de la historia del club, Javier Pastore (42 millones de euros).

Full Story





Desarrollado por BIT&MINA